گفتگوی هارمونیکدر سال ۱۹۴۵ موقعیت وی بحرانی تر شد چرا که پلیس گشتاپو او را به شدت تحت فشار قرار داده بود، از این روی، به سوئیس گریخت. در این دوره بیشتر روی آهنگسازی کار می کرد. آثارش شامل آثاری برای پیانو، ارکستر و سونات بود. تا دسامبر ۱۹۴۶ وی موضع خود را مبنی بر طرفداری و مشارکت با سوسیالیستهای ملی مشخص کرد.
دو موسیقیدانان بزرگ دیگر نیز، یهودی منوهین و ارنست آنسرمت (Ernest Ansermet) حامیان و مدافعان وی بودند. پس از پایان جنگ همچنان در موقعیتی بغرنج به سر می برد. متحدین گمان می کردند وی مدافع نازی ها بوده، زیرا در زمان جنگ مدت زیادی را در آلمان مانده بود، او را به دادگاه کشاندند، اما زود پی به بی گناهی او بردند.
فورت ونگلر بار دیگر توانست از سال ۱۹۴۷ کار خود را پیش گیرد. اگرچه بی گناه شناخته شده بود اما مردم آمریکا او را همچنان تائید نمی کردند و زمانی که برای رهبری ارکستر سمفونیک شیکاگو به این کشور دعوت شد، بدلیل خشم فراوان مردم قادر به رفتن به آنجا نشد! او کنسرتهای موفقیت آمیز فراوانی را پس از جنگ رهبری نمود. در سال ۱۹۴۷ بار دیگر رهبری ارکستر فیلارمونیک برلین را عهده دار شد.
در بازگشایی مجدد جشنواره بیروت در سال ۱۹۵۱ که اولین بار پس از پایان جنگ بود، یکی از درخشانترین رهبریها را از سمفونی نهم بتهون، به اجرا گذاشت، بسیاری این کنسرت را یکی از بزرگترین کنسرتها در تاریخ موسیقی می دانند. وی از سال ۱۹۴۷ به طور خستگی ناپذیری برای جشنواره سالزبورگ کار می کرد.
سفر سرتاسری به آمریکای جنوبی، سوئیس، ایتالیا (میلان)، پاریس و لندن موفقیت سریعی برایش داشت. ما برای اولین اجراهای ویلهم فورت ونگلر به وی مدیون هستیم؛ ۵ قطعه برای ارکستر op.16 در سال ۱۹۲۲، ارکسترهای مختلف op.31 در سال ۱۹۲۸ اثر آرنولد شونبرگ، کنسرتو برای پیانو اثر بلا بارتوک سال ۱۹۲۷، کنسرتو برای ویلا (viola op.48) سال ۱۹۳۰، کنسرت با فیلارمونیک و اجرای سمفونی ماتیاس نقاش اثر پائول هیندمیث (Paul Hindemith) در سال ۱۹۳۲، سمفونی شماره ۳ آرتور هونگر (Arthur Honegger) در ۱۹۳۳ و کنسرتو برای پیانو و ارکستر شماره ۵ اثر سرگی پروکوفیف (Sergey S. Prokofiev) در ۱۹۳۲ و قطعه چهار آهنگ پایانی (Vier letzte Lieder) اثر ریچارد استرائوس ۱۹۵۰.
هدف وی از رهبری آن بود که قادر باشد آهنگهای خود را رهبری کند، اگرچه همواره برای رهبری آثار دیگران شهرت یافته! اولین قطعه ای که فورت ونگلر در حضور عموم رهبری کرد سمفونی نهم بروکنر بود. وی تا قبل از آنکه به عضویت ارکستر بزرگ فیلارمونیک برلین در سال ۱۹۲۲ درآید، ارکسترهای فراوانی را رهبری کرده بود. پس از آن نیز همچنان رهبری ارکسترهای مهمی را بر عهده داشت که مهمترین آن، مدیریت جشنواره بیروت؛ که جشنواره بسیار مهم آلمان است بود.
به طور کل روش ویلهم فورت ونگلر در رهبری بسیار خاص و غیر معمول بود. حرکت چوب رهبری وی به نوعی ناخوشایند و غیر معمول به چشم می آمد. بعضی ها گفته اند در زمان رهبری همانند عروسکی بر روی سیمها بوده است. وی علاقه به پائین و بالا بردن سرعت ناگهانی موسیقی در هنگام اجرا داشت. معتقد بود در موسیقی چیزی بیش از اجرای تنها نتها وجود دارد.
ببینید اجرایی از فورت ونگلر را در حضور رهبران حزب نازیوی احساس می کرد این وظیفه رهبر و نوازنده است که اثر را به طوری ویژه اجرا کنند. این نشان می دهد که وی اغلب قطعه ای را بسیار متفاوت اجرا می کرد. وی رهبرانی را که تنها هر آنچه در قطعه نوشته شده اجرا می کنند را تائید نمی نمود. ویلهم فورت ونگلر سرانجام در سال ۱۹۵۴ در سن ۶۸ سالگی در شهر بادن-بادن آلمان چشم از جهان فرو بست.
۱ نظر