در نوامبر ۱۹۵۳، برین به رهبری هربرت فون کارایان و به همراهی ارکستر فیلارمونیک برلین کنسرتوهای شماره ۱ تا ۴ هورن موزار را با شرکت EMI ضبط کرد. همچنین در جولای ۱۹۵۴، برین نوازندگی ارگ را در ضبط سرود عید پاک از Cavalleria rusticana اثر پیتر ماسکاگنی (Peter Mascagni) را به رهبری کارایان بر عهده گرفت.
برین هم در ضبط قطعات (که مهمترین آنها عبارتند از پارتینا در “ر” دیترسدروف (Dittersdrof)، سرناد ر مینور دئورژاک (Dvorak) برای سازهای بادی، op.44 و آریای هندل برای دو هورن، ابوا و باسون) و هم در اجرای کنسرت با گروه باروک کارل هاس (Karl Haas) در لندن همکاری کرد.
برین برنامه رادیویی هورن اولیه (The Early Horn) را در سال ۱۹۵۵ تولید کرد. در این برنامه او به بالاتر بودن اهمیت نوازنده نسبت به ساز در تولید آهنگ بی نقص تاکید می کند.
برین باشوخ طبعی خاص خود کنسرتو هورن موزار را با شیلنگ های لاستیکی در جشنواره موسیقی جرارد هوفنانگ در سال ۱۹۵۶ اجرا کرد! برای آماده کردن شیلنگ ها آنها را با قیچی باغبانی به اندازه های مناسب درآورد.
بی خیالی برین زبانزد بود؛ او سالها از یک هورن فرانسوی piston valve با ردیف منظمی از دنتس (dents) استفاده می کرد. به علاوه بنجامین بریتن متن یکی از موسیقی هایش را اینگونه برایش امضا کرد: «برای دنیس- شاید نسخه قبلی را گم کند!». اما از نظر سر توماس بیچام برین یک «نابغه» بود و نوئل گودین نیز معتقد بود که «برین نابغه ای بود که هورن را رام کرد»؛ ساز کهنه او که با بی دقتی مورد استفاده قرار گرفته صدایی مانند سازهای قطعات ضبط شده آن زمان تولید می کرد. این ساز که در تصادف شدیدا آسیب دیده بود توسط Daxmans لندن تعمیر شده و اکنون در آکادمی سلطنتی در معرض تماشای عام قرار دارد.
برین اغلب از آهنگ سازان می خواست که اثرات جدیدی بسازند تا او آنها را بنوازد. بسیاری از آهنگسازان نیز خودشان بدون درخواست برین این کار را انجام می دادند. از جمله آنها می توان به بنجامین بریتن (سرناد برای تنور، هورن و سازهای زهی، سرود ۳)، مالکولم آرنولد (کنسرتو هورن شماره ۲)، پل هیندمیت (کنسرتو برای هورن و ارکستر)، یورک باون (کنسرتو برای هورن، سازهای زهی و ارکستر)، پیتر راسین فریکر (سوناتای هورن)، گوردن جاکوب (کنسرتو برای هورن، سازهای زهی و ارکستر)، ماتیاس سیبر (نتورنو برای هورن و سازهای بادی)، هانری سرل (آوباده برای هورن و سازهای بادی)، ارنست تامنیلسون (راپسودی و رونو برای هورن و ارکستر؛ رومانس و روندو برای هورن و ارکستر)، لنوکس برکلی (تریو هورن، ویولون و پیانو) و الیزابت لوتینز اشاره کرد.
فرانسیس پولانک مرثیه ای برای هورن و پیانو (Elegie for Horn and Piano) خود را در گرامیداشت درگذشت برین ساخت. اتفاقا او زمانی که برین کشته شد در لندن بود و روز پس از مرگ او مرثیه اش را نوشت. این مرثیه دقیقا در سالگرد درگذشت برین برای اولین بار توسط نیل ساندرز و پولانک (پیانو) اجرا شد. در گرامیداشت پنجاهمین سالگرد درگذشت برین اثر جدیدی به نام Fanfare: a salute to Dennis Brain به سفارش سر پیتر مکسول دیویس ساخته و در ۱۵ مارچ ۲۰۰۷ توسط مایکل تامپسون در ناتینگهام اجرا شد. پنجاه هورن نواز با پرداخت ۵۰ پوند به این برنامه با مسئولیت Windblowers of Nottingha کمک کردند.
۱ نظر