گفتگوی هارمونیک
وود اکنون [سال ۲۰۰۳] شش سال است که به صورت حرفه ای می نوازد. «نکته ای که به خوبی آموخته ام این است که باید در جوامع کوچک و برای افرادی که به کنسرت ها دسترسی ندارد نیز امکانی فراهم شود تا از این برنامه ها استفاده کنند. مانند کسانی که در خانه سالمندان به سر می برند یا در مدرسه هایی تحصیل می کنند که به هنر اهمیتی داده نمی شود. کودکان موسیقی راک را از تلویزیون تماشا می کنند اما آنها همچنین باید بدانند که موسیقی کلاسیک و نوازندگان و موسیقیدانهای آن نیز وجود دارند».
وود اکنون در حال کار کردن بر روی برنامه ای برای فصل بعد است تا بتواند برای فراهم آوری چنین امکاناتی فعالیت هایی انجام دهد. به گفته خودش «می خواهم تعادل بر قرار کنم».
مطمئنا تصویر وود، توجه نسل جوان را به خود جلب می کند. او توضیح می دهد که «ظاهر، بخش مهمی از نوازنده بودن است. این مسئله زمانی که جایزه موسیقی ساحل شرقی را بدست آوردم به ذهنم رسید. من مجبور بودم با ویولونیست های سِلتی و ستارگان راک اهل ساحل شرقی بنوازم.»
«نمی خواستم مانند یک ویولونیست کلاسیک با لباس رسمی روی صحنه بروم بنابراین در رسانه ها به مدهای لباس دقت کردم. من سعی می کنم که از طرز لباس پوشیدن قدیمی فاصله بگیرم. برای هر رسیتال لباس متفاوتی می پوشم؛ لباسی که کمی به چشم بیاید و با نور صحنه جور در بیاید».
وود می تواند برای هر نسلی انگیزه بخش باشد. او رویاهایش را به واقعیت درآورده است. «سال پیش شخصی درباره هدف هایم از من پرسید. جالب است چون وقتی که بچه بودم دوست داشتم که نوازنده ارکستر شوم. این کار را انجام دادم. من هر کاری را که می خواستم انجام دهم انجام دادم. کاری که الآن می خواهم انجام دهم این است که در مکان های مختلف اجرا داشته باشم تا تجربه های جدیدی بدست آورم».
وود همچنین به دنبال آموختن آهنگ های جدید نیز هست. زمانی که برای انجام مصاحبه با او تماس گرفتیم آن قدر در شناختن قطعه جدیدی غرق شده بود که اصلا صدای تلفن را نشنید.
اشتباه نکنید، این نوازنده گل سرسبد نبوغ کانادایی است. او در مورد کنسرت خود برای ادای احترام به هایفتز توضیح می دهد که «روال کار هایفتز اینگونه بود که اولین بخش کنسرت را به کارهای کلاسیک و جدی و بخش دوم را به آثار شاهکار اختصاص می داد».
به همین ترتیب او نیز در این برنامه خود ابتدا قطعاتی را از کورلی، موراوتز و راول و سپس دبوسی، پروکوفیف، سارازات و حتی گرشوین اجرا می کند. «من یک راست به سراغ قطعه ها می روم. «رقص شمشیر» (The Sabre Dance) خاچاطوریان، با اکتاو ها و تنت (tenths) هایش به طرز مضحکی دشوار است اما باعث تقویت تکنیک من شده و من را روی فرم نگه می دارد».
پس از چاپ این مقاله [انجمن] نوازندگان کنسرت، ریچارد پائول اعلام کرد که جاسپر وود در مسابقه ای ملی از طرف شورای هنر کانادا برنده حق استفاده از ویولون استرادیواری «تفت» (Taft) به ارزش سه میلیون دلار شده است.
این جایزه در آغاز فصلی پرهیجان به او داده شد که همچنین شامل حضور وود در فیلم کوتاهی به نام «The Last Violinist» می شد که کارگردان آن اسپنسر میبی، اهل وینیپگ، بود؛ وود همچنین در یک اپیزود از یک مجموعه ۱۳ قسمتی به نام «The Classical Now» کار شرکت رداستار فیلمز نیز بازی کرد.
مطلب جالبی بود
با تشکر از شما.