Posts by علیرضا میرعلی نقی
درباره محمد بهارلو، هنرمند، معلم و مؤلف
Published on ۱ خرداد ۱۴۰۱
بیش از یک هفته از خبر تکان‌دهنده مرگ پرویز یاحقی نگذشته بود که خبر درگذشت نوازنده‌ای دیگر از تبار هنرمندان مطرح در سال‌های ۱۳۳۰-۱۳۲۰، دل‌های آشنایان موسیقی و موسیقیدانان ارزنده را از اندوه انباشت.
جهان گسترده یک آهنگ‌ساز، درباره فریدون ناصری
Published on ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۱
ایران‌زمین پر است از آدم‌هایی که سال‌ها برای مردم خاطره ساختند و در توسعه فرهنگی نقش داشتند؛ اما آنقدرها که شایسته بود به جامعه معرفی نشدند. زنده‌یاد فریدون ناصری یکی از همان‌هاست.
درباره آلبوم ۱۱ دونوازی از علی‌نقی وزیری (۲)
Published on ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۱
تعدادی از این ساخته‌ها؛ از چنان الگوهای ملودیک ماندگاری بهره دارند که شهرت عام و خاص یافته اند، و تعدادی دیگر نیز، به خواست سازنده‌شان، با تفکری متفاوت، ساخته و پرداخته شده‌اند. مانند دونوازی‌های «چاشت من» و «شام من» که در ابتدا برای اجرا با ارکستر مدرسه عالی موسیقی و کلوب موزیکال نوشته شده‌اند و شرح آنها را باید در جلد دوم کتاب سرگذشت موسیقی ایران به قلم شاگرد وفادار و شارح او، استاد روح الله خالقی خواند.
کلاسیک‌سازی در دو فضای مجاور، درباره آلبوم «گوهر جان»
Published on ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱
ساخته‌های سلمان سالک از دوجنبه قوی برخوردارهستند که مشخصه موسیقی کلاسیک ایرانی است: تسلط ردیف در نغمه‌ها و تسلط شعر کلاسیک فارسی در کلام. می‌توان گفت که آثار با کلام او به‌‌رغم احساس خوب و قالب‌های خوش ساختی که دارد، آثاری هستند شعر محور که موسیقی چون هاله‌ای دور آن را آذین بسته است.
شناسایی کوتاه یک تریوی بلند ایرانی (۲)
Published on ۳۰ فروردین ۱۴۰۱
باید افزود ساخت قطعات ضربی براساس کاراکتر مضرابی رباب بوده است؛ کاراکتری که در آن صدای مضراب راست، توفق دارد؛ و اضافه بر نوع سنتی آن، نوع جدید آن به اصطلاح «پاز» (pedalize مثل فشردن پدال پیانو و رها کردن طنین سیم‌های آن) نیز در کار است.
درباره آلبوم ۱۱ دونوازی از علی‌نقی وزیری (۱)
Published on ۲۸ فروردین ۱۴۰۱
این آلبوم محتوی آثاری است که هیچگاه در دوره مناسب خود ضبط نشدند؛ و از این رو، تقریباً هیچگاه هم شنیده نشدند. بی‌رغبتی عمومی ما به هرچه که ژرف و پوشیده است، آسان‌خواهی و «شیرین» پسندی ِ ملی ما، عادت‌پرستی همگانی ما به همراه رسم تاریخی ِدِق‌کُش کردن نخبگان‌مان، چه با غرض‌ورزی و چه با بی‌اعتنایی و فراموشی، چه مفرد و چه جمع، کافیست که ما را در موقعیتی ابدی قرار دهد. موقعیتی که در آن؛ داشتن و نداشتن؛ عملاً یکی است و هیچ حرکت مثبتی راه به جایی نخواهد برد.
شناسایی کوتاه یک تریوی بلند ایرانی (۱)
Published on ۲۴ فروردین ۱۴۰۱
حسام اینانلو با آلبوم «در آیینه اوهام» سومین گام مطمئن برای رسیدن به افق آرمانی خود را برداشته است. این گام یک تریوی، سه نوازی، را نقش زده است؛ با قالب دلخواه و تکنیک‌های مورد نیازش که نه کپی از روی شابلون فرنگی است و نه در محدوده تنگ سنت موسیقی تکصدایی حبس شده است. نوعی از موسیقی است؛ قطعا ریشه‌دار و احتمالا آینده‌دار و در آن سازها به شکل «ابزاری» مطرح نیستند، بلکه به طرزی «ابرازی» مطرح‌اند.
گلچینی از تاریخ هنری – اجتماعی موسیقی (۲)
Published on ۱۷ فروردین ۱۴۰۱
همنفس و هم آواز جناب ابراهیمی، زنده یاد حسین عمومی در حوزه اصفهان، جناب میرزا علی اکبر خرم ثقفی در حوزه قزوین، مرحوم عبداله طالع همدانی در حوزه تهران پیش از سال های ۱۳۳۰، از این افراد به شمارند. در نسل ها یگذشته، حاج آقا محمد ایرانی مجرد و عبداله دوامی، روایتگران زنده تاریخ عصر […]
درباره عزیز شعبانی (۳)
Published on ۱۴ فروردین ۱۴۰۱
مجموعه کامل این جزوه ها به صورت ویرایش شده و شرح نویسی شده در دست چاپ است. همراه با متن ویراسته چند کتاب برگزیده استاد عزیز شعبانی (به انتخاب خودشان) که همراه عکس و مطالبی – گاه جدید – است. او خود در این باره می نویسد: «انتشار تالیفات من در سه نوبت انجام گرفته است. نوبت اول در تبریز با کتاب کوچکی شامل نت و اشعار به نام ترانه های رادیو تبریز در سال، ۱۳۲۸ کتاب سرود و قواعد موسیقی در سال، ۱۳۲۹ بیست قطعه رنگ های قفقازی، ده قطعه موسیقی جاز، ترانه های محلی آذربایجان (۹جلد)، ده قطعه سرود، سرودهای کودکستان و موسیقی آموزشگاه ها (جمعا ۱۹ جلد) و در تهران در دو جلد با عنوان سرودهای آموزشگاه ها چاپ شد.»
گلچینی از تاریخ هنری – اجتماعی موسیقی (۱)
Published on ۱۱ فروردین ۱۴۰۱
استاد احمد ابراهیمی را باید به قول مشهور قدما: «تتمه دوران» دانست. این قول را درباره معمرینی که یادگاری عزیز از دوره ای سپری شده بودند، به کار می برند. پیران و مهتران غالبا باعث افتخار و سرمایه های معنوی زندگی ایرانیان بوده اند، اما برخی از آنها را رتبتی متمایز از همگان خود است. جناب ابراهیمی نیز یکی از این نفایس زنده است. گو این که از عصر او دیگر کسی نمانده است؛ جز استاد عبدالوهاب شهیدی، که خداوند قامت رسایش را سایه گستر نگهدارد، بله، دیگر کسی نمانده است.
