سجاد پورقناد

اصلاً رویکردِ بنده حالتِ نوستالژیک ندارد؛ انتخاب کیفی است. بسیاری از افراد هم با این تکنولوژی دوربین هایِ دیجیتالِ فعلی کار کرده‌اند و هم با تکنیکِ سلولوئید قدیم، البته قدیم که چه عرض کنم؛ تقریبا ده سال پیش! خیلی هم گران تمام می‌شد… نگاتیو، خیلی قیمتش بالا بود ولی آنها تا تهِ دیجیتال که پیش می‌روند باز آنالوگ را انتخاب می‌کنند و برمی‌گردند به آن ابزاری که قبلا بوده، زیرا یک کیفیتِ متفاوتی را در این اَبزار می‌بینند.

ملاحظه بفرمایید می‌‌گویند تا ۲۰ سال دیگر در حوضِ پارک‌ها و جوی‌ها آب دیگر جاری نیست. یک مایعِ سیلیکونیِ خاص است که شما نگاه کنی یا در آن دست بگذارید عینِ آب است، منتها آب نیست؛ یک طوری کش هم می‌‌‌آید و لزج است. به هر حال، یک جایگزین است که ممکن است بشود و ممکن است نشود؛ این مایع ممکن است کاربردهایِ آب هم داشته باشد.

در امروز، مشکل من با کلِ پدیده هنر، این است که انسان دارد از آن حذف می‌‌‌شود. به‌نظر من جایی که انسان نباشد، هیچ چیز نیست. اگر انسان نباشد، نمی گویم این دنیا و این آسمان‌ها و کهکشان نیستندُ نه اینها هستند. انسان ذره­ای بسیار ناچیز و خُردی بیشتر نیست؛ ولی باز هم از دید ما‌ها که انسان هستیم – فکر می‌‌­کنیم البته انسان هستیم! معنای این جهان، از مجرایِ دیگری جز انسان، نیست. آدمیست که جهان را معنا می‌‌ کند و به آن شکل تازه می‌دهد.

ایشان، در سال ۱۳۹۰ فوت کردند. تنها جایی که خبرِ فوت ایشان را منتشر کرد؛ مجلهِ «جهان کتاب» بود. مجلهِ جهان کتاب، یک بخشِ ویژه‌ای، به نام متوّفیان (به اصطلاح افرادی که درگذشتند) دارد؛ که این بخش، بسیار از اهمیّتِ ویژه ای برخوردار است و اینکه نام افرادی که در این بخش ثبت شده اند در رسانه¬ها نیستند. حتی در رسانه¬هایِ عمومی نیز، منتشر نمی شوند و در مجللات نیز، به دلیل اینکه گرایشاتِ مردم، به آن کم شده است و به دنبال این اتفاق، عنوان¬ها و تیتراژها نیز، به حداقل رسیده؛ بنابراین یافت نمی‌شود و همچنین در فضایِ مجازی نیز، دیده نمی شود.