از ریچی پرسیدم که آیا مردم باید زیر چانه ای و رو شانه ای را به کناری بگذارند؟ ریچی: نه، نمی توان یک قانون کلی ساخت. بعضی ها گردن خیلی کوتاه و بعضی هم گردن خیلی بلندی دارند. تکلیف آنها چیست؟ …
یکی از اعضای سایت از ریچی خواست تا تکنیک های نگهداری ویولن با دست چپ و راست را توضیح دهد.
ریچی: در حقیقت تبدیل تمارین مختلف دست راست به یک تمرین کار مشکلیست زیرا که دست راست وظیفه تولید ضربه های مختلفی مانند لگاتو، ضربات ایستا و اسپیکاتو را به عهده دارد. او تکنیک نوازندگی کمانی را توصیه کرد. به این شکل که: دو حرکت بالا و دو حرکت پایین، سه حرکت بالا و سه حرکت پایین، و دست آخر هم چار حرکت بالا و چهار حرکت پایین.
هر دو دست وظایف بسیار متفاوتی را در نوازندگی ویولن بر عهده دارندو بکارگیری مناسب آنها مستلزم تمرین و طی کردن مراحل دشواریست.
تکنیک های دست چپی که ریچی پیشنهاد می کند با تکنیک های ویولن نوازان مدرنبسیار متفاوت است و بکارگیری این تکنیک ها مستلزم مقداری تمرین و تجربه است. این گفته دیوید یونان است که ریچی را به مدت بیست سال است می شناسد و در سن دوازده سالگی در مستر کلاس ریچی در ۱۹۸۷ برلین حضور داشته و نوازندگی کرده است. این اواخر یونان شاگردان خود را جهت نوازندگی در حضور ریچی به پالم اسپرینگز آورد. هنگام آماده شدن برای سفر، او سعی کرد تا تکنیک گلیساندو را مجددا به شاگردانش بیاموزد. یونان اظهار می دارد که حقیقتا فراگیری شیوه ریچی برای بچه ها سخت بوده است.
یونان که تمام کاپریس های پاگانینی را از سیزده سالگی نواخته و آنها را زیر دظر مربیان متفاوتی نظیر رولند و آلمیتا واموس مطالعه کرده است، احساس می کند که آنچه که ریچی راجع به انگشت شصت دست چپ می گوید بسیار ارزشمند است. یونان می گوید: واقعا فکر می کنم که پاگانینی این قطعات را به این شکل می نواخته است.
وقتی بحث نوازندگی و رپرتوار حرفه ای از سوی نوازندگان حرفه ای پیش کشیده می شود، روش ریچی بی شک بهترین نمونه برای تمرین و تمرکز است. این بدین معنیست که برای بیشتر ویولنیست ها روش ریچی دانشیست که نیاز به کار، تجربه و تمرین فراوان دارد. هرچند که آرزوی ریچی اینست که فواید روش او مورد استفاده هنرجویان مبتدی قرار گیرد.
همانطور که ریچی اشاره کرد، ” برای بالا بردن تکنیک و امکان پذیر کردن ممکن ها باید دست به امتحان نا ممکن ها بزنید.”
۱ نظر