مقدمه ای بر ویرایش انگلیسی
این کتاب که توسط Sacconi نگاشته شده است به جنبه های تکنیکی ویولون سازی Stradivari می پردازد و به همین دلیل است که این کتاب برای ویولون سازان، مؤلفان و فروشندگان کتب تخصصی بسیار حایز اهمیت می باشد . کتابهای زیادی در رابطه با “مدرسه ساخت آلات موسیقی در کرمونا” انتشار یافته اند که جزئیات جالبی مربوط به سرگذشت و تاریخچه زندگی سازندگان کرمونایی در اختیار ما قرار می دهند، اما در باب جنبه های تکنیکی این هنر نسخه های معدودی به چاپ رسیده است.
ویولون در کرمونا در طی مسیر پیشرفتش به دوران طلایی خود رسید. در این دوره ویولونهایی ساخته شدند که در حال حاضر بخاطر زیبایی ژرف ذاتی و درونی،استفاده از سبک و روشهای امکان پذیر و همچنین قابلیت تأمین خواست موسیقیدان با توجه به صرف انرژی کم در هنگام نوازندگی، مشهور و بیاد ماندنی می باشند. در قرنهای ۱۷ و ۱۸ تکامل ویلن توسط سازندگان به حدی رسید که پس از گذشت سالها از آن زمان، تنها دو تغییر بنیادی در ترکیب سازها رخ داد. اگرچه استرادیواری مهارت خود را مدیون اصول زیربنایی پایه گذاری شده توسط سازندگان قبل از خود می داند اما نام وی با سطح پیشرفت ویلن در یک راستا قرار گرفته است.
برای آقای Sacconi این امکان وجود داشته که بتواند در درون همان عرف و سنت متداول فعالیت کند و شاید موفقیت ها و یافته ای وی حتی بر موفقیتهای Stradivari برتری یابند.
Sacconi در طول حیات خود، مسائل و نکات این کتاب را از سازهای موسیقی موجود و نیز موارد بایگانی شده، اقتباس و استنتاج کرده است. این مباحث دارای یک نیروی قوی هستند که می توانند حق مطلب را ادا کنند و بدست آوردن این جایگاه موفقیت کوچکی نیست و پیچیدگی محتوای هر فصل، گواهی بر این مدعا هستند. ما مرهون و سپاسگزار تمام افرادی هستیم که در گردآوری و تألیف این منبع سهیم بوده اند، به ویژه از آقای Sacconi کمال تشکر را داریم چرا که اشتیاق ایشان سایر مجموعه را نیز تشویق و حمایت می کرد.
آخرین فردی که با سازندگان کرمونیایی ارتباط فیزیکی داشت G.B.Guadagnini بود. کنت Cozio di Salabue از طریق همین شخص توانست اطلاعات ارزشمندی درباره آثار و زندگی سازندگان کرمونا بسدت آورد. در خلال آشفتگی های جنگهای ناپلئون، کلکسیون کنت در اختیار دوست بانکدارش Carlo Carli قرار گرفت. پس از آن، علاقه کنت به این موضوع کاسته شد و در زمان مرگ وی نیز سازهای باقیمانده و لوازم اصلی مورد استفاده در کارگاه Stradivari بدست Marquis Rolando dalla Valle افتاد. در سال ۱۸۸۳ بهنگام مرگ وی این سازها به Alessandro Marquis واگذار شد. برای نخستین بار، آثار Stradivari در سال ۱۸۸۱ در هنرستان موسیقی میلان به نمایش گذارده شد. ( این قطعات شامل اقلام ۳۲-۲۸، ۱۶۶،۱۰۸ بودند که هم اینک توسط Fiorini به موزه شهری کرمونا اهدا شده اند)
کنتCozio تا چه حد می توانسته در مورد تکنیک های لوتیرهای کرمونائی اطلاعات در اختیار ما بگذارد البته این اطلاعات امروزه تنها در حد حدس و گمان هستند. صرف نظر از توضیحات کمی که Cozio ارایه داده، ما از سایر جزئیاتی که در اثر Sacconi نیز سخنی از آنها به میان نیامده، آگاهی نداریم.
اکنون که ترجمه انگلیسی کتاب به پایان رسیده، تنها یک آرزو دارم و آن اینکه آقای Sacconi برای بسط و توضیح آنچه که در کتاب آورده زمان بیشتری قبل از مرگ در دوران زندگی خود داشته باشد. من با توجه به تحقیقات شخصی ام در آرشیو Cremona و بواسطه تجربه ای که در زمینه حفظ و نگهداری سازهای موسیقی دارم، به این نکته آگاهم که آقای Sacconi بیش از آنچه که در این کتاب آورده به اطلاعات دسترسی داشته و نسبت به آنها آگاهی دارد.
چنانکه Puerari Sig.نیز در مقدمه خود اشاره کرده، این کتاب را نباید بعنوان اظهارات نهایی مربوط به تکنیک های Stradivari در نظر گرفت، چرا که این موضوع همیشه جایی برای بحث و مناظره دارد.
با تشکر، منظور از این جمله چیست؟این قطعات شامل اقلام ۳۲-۲۸، ۱۶۶،۱۰۸ بودند که هم اینک توسط Fiorini به موزه شهری کرمونا اهدا شده اند
با سلام
این شمارگان مربوط به لیست اشیائ به جا مانده از آنتونیو استرادیواری می باشد که توسط شخص نامبرده به موزه شهر کرمونا اهدا گردید.