ارکستر فیلارمونیک لندن (LPO) یکی از شاخص ترین ارکسترهای انگلستان می باشد که در تالار جشنواره سلطنتی قرار دارد، به علاوه LPO اصلیترین ارکستر جشنواره اپرای Glyndebourne می باشد. همچنین ارکستر LPO در Congress Theatre، East Bourne و Brighton Dome کنسرت داده است. این ارکستر در سال ۱۹۳۲ توسط سر توماس بیچام (Sir Thomas Beecham) شکل گرفت و اولین کنسرت آن در ۷ اکتبر ۱۹۳۲ در تالار ملکه لندن بود. رهبر بنیانگذار آن مالکوم سرجنت (Malcolm Sargent) بوده، در سالهای ابتدایی، ارکستر توسط پال بیرد (Paul Beard) و دیوید مک کالوم (David McCallum) رهبری می شد، همچنین از جمله نوازندگانی که ارکستر را مدیریت می کردند، آنتونی پینی (Anthony Pini)، رینالد کل (Reginald Kell)، لئون گُسنس (Léon Goossens)، گیون بروک (Gwydion Brooke)، جفری گیلبرت (Geoffrey Gilbert)، برند والتون (Bernard Walton) و جیمز برادشو (James Bradshaw) بودند.
یکی از اولین کنسرت های این ارکستر (که در نوامبر ۱۹۳۲ بود) یهودی منوهین ۱۶ ساله کنسرتوهای ویولون های باخ و موتزار را به رهبری بیکام و کنسرتوی مینور B از الگار (Elgar) را به رهبری خود آهنگساز می نواخت.
در سالهای ۱۹۳۰، LPO ارکستری بود برای فصول برگزاری اپرای بین الملی در خانه اپرای رویال و Covent Garden که بیکام کارگردان هنری آن بود. بیکام ارکستر را در مجموعه آثار ضبط شده ۷۸ rmp برای ریکوردهای کلمبیا رهبری کرد و همچنین به خاطر ضبط دومین سمفونی برامس در سال ۱۹۳۹ به شدت از او و ارکستر تقدیر شد و این اثر بعدها مجددا روی CD و LP تکثیر شد.
جنگ و پس از جنگ
در سال ۱۹۳۹ حامیان ارکستر کمک مالی خود را قطع کردند و ارکستر خود مختار شد و خود اعضای آن درباره برنامه ها و سازماندهی ارکستر توانستند تصمیم گیری کنند. در زمان جنگ جهانی دوم LPO به ویژه در دادن تورهایی در سراسر کشور و اجرای موسیقی در مکانهایی که معمولا چنین امکانی نداشتند، بسیار فعال بود.
بر اثر بمباران هوایی در تالار ملکه در مه ۱۹۴۱ بسیاری از سازهای ارکستر از بین رفت و درخواست آنها برای کمک از BBC پخش شد، عکس العمل مردم فوق العاده بود، با بخشیدن سازهای بسیاری توسط مردم به ارکستر، LPO بار دیگر قادر به ادامه دادن شد. در زمان غیبت بیکام، ارکستر اغلب توسط ریچارد تائوبر (Richard Tauber) رهبری می شد.
بعد از پایان جنگ بیکام به LPO بازگشت و بعد از ۱۸ ماه آنجا را ترک کرد به دلیل دریافت ارکستری جدید به نام رویال فیلارمونیک (RPO)!
در این دوره ویکتور- د- ساباتا (Victor de Sabata)، برونو والتر (Bruno Walter)، سرجیو چیلیبیداکه (Sergiu Celibidache) و ویلهم فورت وانگلر (Wilhelm Furtwängler) رهبران میهمان بودند.
بین سالهای ۱۹۴۹ تا ۵۰، LSO در حدود ۲۴۸ کنسرت داد که در مقایسه با ارکستر سمفونیک لندن (LSO) که ۱۰۳ کنسرت داده بود و فیلارمونیا و رویال فیلارمونیک (RPO) هر کدام ۳۲ کنسرت داشته اند، رکورد بسیار بالایی است.
بعد از دوره ای بدون رهبر اصلی، ارکستر در سال ۱۹۴۷ رهبری هلندی به نام ادئوارد وان بینوم (Eduard van Beinum) را استخدام نمود. در آن زمان افرادی با ملیتی غیر از انگلیسی تنها ۶ ماه در سال مجاز به کار در انگلستان بودند. در مدت غیبت وان بینوم، رهبران میهمان از جمله جین مارتیون (Jean Martinon) کار او را ادامه می دادند.
وضعیت نامناسب سلامتی وان بینوم، او را مجبور به استعفا در سال ۱۹۵۰ کرد. توماس راسل (Thomas Russell) مدیر LPO، سر آدریان بولت (Sir Adrian Boult) را به عنوان رهبر دعوت کرد که این اتفاق پس از بازنشستگی بولت از رهبری اصلی ارکستر سمفونیک بی بی سی (BBC Symphonic Orchestra) بود!
وقتی اطلاعاتی در زمینه ی کنسرتوها ارکستر سمفونیک به دستم میرسه خیلی خوشحال میشم.
ممنون از زحماتتون.
موفق باشید.