میشِل لوگران (Michel Legrand) بیست و چهار فوریه سال ۱۹۳۲ در پاریس بدنیا آمد. این موسیقی دان، آهنگ ساز، خواننده و تنظیم کننده فرانسوی موفق به دریافت سه جایزه اُسکار برای ساخت موسیقی فیلم گردید. میشِل لوگران در خانواده ای موزیسین به دنیا آمد و بزرگ شد. پدرش ریموند لوگران (Raymond Legrand) آهنگ ساز بود. دایی او ژَک اِلیان (Jacques Hélian)، ارمنی الاصل، رهبر ارکستر بود. خواهرش کریستیان لوگران (Christiane Legrand) خواننده جَز شد. میشلِ جوان در کنسرواتوار پاریس در کلاس های لوسِت دِکَو (Lucette Descaves) و نادیا بولانژه (Nadia Boulanger) پیانو و آهنگ نویسی خواند.
سال ۱۹۴۹، وی در کنسرت دیزی گیلیسپی (Dizzy Gillespie) تحت تاثیر موسیقی جَز قرار می گیرد. دو سال بعد در سال ۱۹۵۱ او وارد دنیای وَریته (variété) می شود و حرفه تنظیم کنندگی را با هانری سَلوَدور (Henri Salvador)، زی زی ژَنمِر (Zizi Jeanmaire) و موریس شووَلیه (Maurice Chevalier) در پی می گیرد.
بشنوید بخشی از موسیقی متن فیلم «حادثه توماس کرون»
او سپس با خواننده های بزرگ وریته، جَز و کلاسیک همکاری می کند از جمله: شارل اَزنَوور (Charles Aznavour)، فرانک سیناترا (Frank Sinatra)، سارا وُگان (Sarah Vaughan)، اِلا فیتزجِرالد (Ela Fitzgerald)، جِسی نورمن (Jessye Norman)، کِری ته کاناوا (Kiri Te Kanawa)، نانا موسکوری (Nana Mouskouri)، کلود نوگَرو (Claude Nougaro) و ناتالی دِسه (Natalie Dessay). سال ۱۹۵۴ اولین آلبوم او با عنوان «پاریس را دوست دارم» (I love Paris) شامل شعرهای فرانسوی که برای جَز تنظیم شده بود موفقیت بسیار زیادی کسب می کند.
بخشی از ترانه “Watch What Happens” را بشنوید
این آلبوم که بیش از هشت میلیون نسخه فروخت، نقطه شروع یک حرفه بین المللی شگفت انگیز در موسیقی جَز شد و باعث شد زمینه همکاری میشل به عنوان اولین اروپایی، با استادان جَز مدرن و موسیقی دان های مشهوری چون مایلز دیویس (Miles Davis)، جان کولترین (John Coltrane) و بیل اِونز (Bill Evans) فراهم آید. بعضی از آهنگ های او به استانداردهای جَز تبدیل شدند مانند: والس یاس ها (La Valse des lilas) یا (Once upon a summer time) و آواز مکسانس (La Chanson de Maxence یا You must believe in spring).
در طول سال های ۱۹۶۰، میشل لوگران حرفه جدیدی این بار در سینما آغاز کرد. با گسترش موج نو (la Nouvelle Vague)، او این موقعیت را پیدا کرد که برای فیلم های انیِس وَردا (Agnès Varda) و ژان-کلود گُدار (Jean-Luc Godard) آهنگ بسازد. اما همکاری او با ژَک دِمی (Jacques Demy) تهیه کننده، در سینمای فرانسه ماندگار شد.
پس از لولا (Lola) در سال ۱۹۶۱، «چترهای شِربورگ» (Les Parapluies de Cherbourg) سال ۱۹۶۴ که موسیقی آن کاندیدای جایزه اسکار شده بود، «دوشیزگان روشفور» (Les Demoiselles de Rochefort) در سال ۱۹۶۷، و «پوست الاغ» درسال Peau d’âne) 1970)، موجب به وجود آمدن ژانری به نام تئاتر موزیکال در فرانسه شد. پس از آن در سال ۱۹۶۶ میشل لوگران به لوس آنجلس کوچ کرد تا شانس خود را در هالیوود امتحان کند.
در آن جا وی موفق به دریافت جوایز گوناگونی گردید از جمله: جایزه اسکار و گولدن گلوب بهترین ترانه «برای آسیاببادیهای ذهنت» (The Windmills of your mind) موسیقی فیلم «حماسه توماس کراون» ساخته نورمن جِویسون سال ۱۹۶۸ (L’Affaire Thomas Crown de Norman Jewison)، اسکار بهترین موسیقی فیلم برای «تابستان ۴۲» ساخته رابرت مالیگن در سال ۱۹۷۱ (Un été ۴۲ de Robert Mulligan) و جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم برای ینتل به کارگردانی باربارا استرایسند در سال ۱۹۸۳ (Yentl de Barbra Streisand).
سال ۲۰۰۹، «سینما تِک» فرانسه پنجاه سالگی حرفه میشل لوگران را با نمایش فیلم های مهم و اصلی که وی موسیقی آن را ساخته بود، جشن گرفت.
سال ۲۰۱۳، میشل با همکاری اِسِفن لوروژ (Stéphane Lerouge)، متخصص موسیقی سینما، اولین اتوبیوگرافی خود با عنوان “Rien n’est grave dans les aigus” را نوشت و به شیوه ای آزاد و بدون رعایت نظم زمانی تحصیلات، ملاقات ها، انتخاب های حرفه اش و سلیقه اش در موسیقی چند گانه را شرح داد.
سال ۲۰۱۴، او پس از دو ازدواج ناموفق با ماشا مِریل (Macha Méril) در موناکو ازدواج کرد. او در
سال ۲۰۱۷، خود را با چالش جدیدی روبرو می کند و به تنهایی بر روی صحنه در سالن تئاتر روند پوآن (Théâtre du Rond-Poin) در پاریس پیانو می نوازد. وی روز شنبه مورخ ۲۶ ژانویه ۲۰۱۹ در سن ۸۶ سالگی در پاریس درگذشت.
۱ نظر