گزارش کنفرانس مطبوعاتی سیاوش بیضایی درباره «ایران جوان» و نقد پیمان سلطانی

آقای سلطانی در تاریخ ۳۲ مرداد ۱۳۸۴، یعنی دو ماه پیش از نخستین کنسرت ارکستر ملل در یک ایمیل که متن آن موجود است می نویسد:
سلام آقای بیضایی،
امیدوارم خوب و خوش باشید. متاسفانه میل من بسته شده بود نه الان آن را اصلاح کردم. در صورتی که زحمت کارها را کشیدید، آنها را برایم میل کنید، چون ارکستر کارهای قبلی را زده است و منتظر کار جدید می‌باشد. ضمنا اگر تلفن ثابت دارید آن را برایم میل کنید تا با شما تماس بگیرم.
به امید دیدار
پیمان سلطانی

و در تاریخ ۲۷ مرداد ۱۳۸۵ پیش از کنسرت دوم می نویسد:

آقای بیضایی سلام،
من به دلیل خرابی‌های کامپیوتر امروز نامه شما را دیدم. به هر حال خیلی خوشحالم که دوباره میتونیم با هم کار کنیم.
گفته بودید که مشکلتان پول نبود. نمیدانم چه چیز آزارتان داده. امیدوارم من نبوده باشم. اگر هم هست امیدوارم برطرف بشود.
همانطور که گفتم ارکستر متعلق به همه ماست. […] من همانطور که گفتم، چه شما و چه آقای رجبی اگر با فعالیت ارکستر موافق نباشید آن را متوقف میکنم.
[…] در مورد قطعات به خودتان واگذار می‌کنم، البته اگر کار جدیدی باشد مانند قطعه کُردی خوب است.
به امید دیدار،

شرایط قراردتان را این هفته با آن شرکت فراهم میکنم، گرچه ترجیح میدهم خودتان حضور داشته باشید.
پیمان سلطانی

در تاریخ ۱۹ بهمن ۱۳۸۴ می نویسد:

سلام آقای بیضایی،
نمیدانم آخرین ایمیل مرا دو روز پیش دریافت کردید یا نه؟ من دوباره آن را خواهم فرستاد.
جلسه بعد تمرین آیا کاری از شما به ما خواهد رسید؟ لطفا به من خبر بدهید.
قربانتان
پیمان سلطانی

آقای سلطانی برای این کار آقای بهمن رجبی را واسطه کرد. آن زمان من در آلمان بودم. سلطانی در آن زمان بهمن رجبی را به خانه‌اش دعوت می‌کند و از آنجا با من تماس گرفتند. بهمن رجبی به من گفت که به خاطر او با ارکستر همکاری کنم، چون آقای رجبی هم قرار بود هم با تنبک‌نوازی‌اش ارکستر را همراهی کند.

به هر حال در دوستی و رودربایستی تصمیم به همکاری مشروط با ارکستر گرفتم.

پورقناد: آقای سلطانی ادعایش این است که در کنسرت اول هیچ اسمی گفته نشده است اما در کنسرت دوم شما اعمال نفوذ کرده‌اید و بدون اطلاع آقای سلطانی، نوشته داخل بروشور را عوض کرده‌اید.
آقای سلطانی چرا در کنسرت دوم با امضای خودش نوشته که من سمفونی‌ نفت و «مارش» را تنظیم و آهنگسازی کرده‌ام و پارتیتورها را تحویل داده‌ام؟ این‌ مطلب را با دستخت خودش نوشته و امضا کرده است.

مدرک تحویل پارتیتورها به پیمان سلطانی

در ضمن ایشان «نخستین سرود ملی ایران» و «مرغ سحر» را دو سال بعد (۱۳۹۷) در غیاب من و بدون اجازه من در کنسرت ارکستر ملل در باغ ملی دوباره با نام من اجرا می‌کند. آن زمان که من اصلا ایران نبودم. چرا اصلا تنظیم خودش را اجرا نکرد؟ البته پاسخ روشن است، چون اصولا هیچگاه تنظیم دیگری به جز تنظیم من وجود نداشته است. چرا تا سال ۱۳۸۸ که ایشان به طور خلق‌الساعه آهنگساز می‌شوند، اصولا هیچ قطعه‌ای از ایشان با ارکستری که زیر دستشان بوده است اجرا نشده است؟ همه می‌دانیم که هر کسی که ارکستری در اختیار داشته باشد و از کمی استعداد تنظیم یا آهنگسازی هم برخوردار باشد، اولین کاری که می‌کند برای آن ارکستر قطعه‌ای می‌نویسد، مگر این که کاملاً در این کار ناتوان باشد.

بروشور کنسرت سوم که بعد از چهار سال همچنان نام بیضایی به عنوان تنظیم کننده «ایران جوان» در آن آمده است

یک سال بعدش به جریان اتفاق‌های سال ۱۳۸۸ برمی‌خوریم و ماجراهای سلطانی و میرحسین موسوی و پیدایش خلق‌الساعۀ یک آهنگساز.

یگانه: اگر توانِ آقای پیمان سلطانی در نوشتن پارتیتور و نُتِ قطعه‌ها و تنظیم و آهنگسازی تا این حد پایین است، پس چطور می‌تواند ارکستر را رهبری کند؟
رهبری سلطانی خودش ماجرای جدایی است و به بحث ما خیلی مربوط نیست. اما اگر سلطانی توان بالایی در تنظیم و آهنگسازی داشت، الان در این جلسه حضور داشت تا از خودش دفاع کند. در ضمن همانطور که همه شاهد بودند، ایشان ارکستر را رهبری نمی‌کرد، بلکه ارکستر ایشان را رهبری می‌کرد!

یگانه: یعنی برای اجرای سال ۱۳۸۴ هیچ پولی شما از ارکستر ملل به عنوان دستمزد نگرفتید؟
بعد از اجرا از محل درآمد بلیت‌فروشی، مبلغی به من دادند. آن زمان فکر کنم حدود ۴۰۰ هزار تومان بود. این رقم برای کاری که من انجام داده بودم بسیار ناچیز بود و بیشتر خرج کاغذ و خرید مانیتورِ کامپیوتر کردم.

در نهایت هم هیچ قراردادی با هم نداشتیم. هم سلطانی و هم ناظم‌پور مدیر دوم ارکستر ملل، ادعا می‌کنند که با من طبق قرارداد رفتار کرده‌اند و دستمزد من را طبق قرارداد پرداخت کرده‌اند. اگر قراردادی در میان بود، تا الان منتشر کرده بودند. تازه اگر قراردادی هم می‌بود باز هم سازندۀ این قطعه من می‌بودم و ایشان حق این که این قطعه را به نام خودش جا بزند را نداشت.

یگانه: برای کنسرت دوم هم قرارداد نداشتید؟
برای کنسرت دوم قرارداد داشتیم چون این بار یک اسپانسر داشتیم و براساس آن برای هر قطعه من ۷۰۰ هزار تومان دریافت می‌کردم.

نه تنها برای آن کنسرت که برای کنسرت‌های بعدی هم باید به من مبلغی پرداخت می‌شد. در واقع من این‌ آثار را به کسی واگذار نکرده‌ام. یکی از همین قطعه‌ها هم «نخستین سرود ملی ایران» بود. (نام «ایران جوان» یا «وطنم» را بعدها آقای سلطانی به این اثر داد که در حقیقت خود را به شکلی مالک آن بداند!)

مدارک ارائه قطعات به سلطانی

پورقناد: زمانی که آقای سلطانی با شما آشنا شده بودند مدرک آهنگسازی از ارمنستان داشتند یا نه؟به من می‌گفتند که سلطانی گرافیک خوانده است. تا جایی که من دیده‌ام و می‌دانم، سلطانی تحصیل موسیقی نداشت. در تمرین‌هایی که داشتیم تقریباً همیشه حاضر بودم. سلطانی حتا اصطلاحات موسیقی را هم به درستی نمی‌دانست. اصول رهبریش هم ایرادهای بسیاری داشت. البته این مسائل را باید از زبان نوازندگان ارکستر بشنوید که همگی موزیسین‌هایی تحصیل‌کرده بودند. او در خبرگزاری مهر در سال ۱۳۸۵ مصاحبه‌ای دارد که صراحتا می‌گوید که من تحصیلات موسیقی ندارم، اما حاضرم درباره سرفصل‌های موسیقی با حضور بزرگان موسیقی آزمون بدهم البته اگر این ادعا درست بود آقای سلطانی الان اینجا بود و با ما مشغول بحث می شد.

سلطانی در سال ۱۳۸۴ در سایت شخصی‌اش با زبان انگلیسی رزومۀ بلندبالایی برای خودش نوشته است که برای تحصیلات تکمیلی به ارمنستان سفر کرده‌ام و در رشته‌ی آهنگسازی در ارکستر کنسرواتوار ایالتی ارمنستان. مگر کسی در ارکستر تحصیل می‌کند؟

صحبت سلطانی در نداشتن مدرک موسیقی و تحصیل در ارمنستان

من بیش از این درباره تحصیلات سلطانی صحبت نمی‌کنم چون به بحث من خیلی مربوط نیست. ممکن است کسی تحصیلات نداشته باشد و از بهترین موزیسین‌های دنیا هم باشد، که البته در این مورد صادق نیست!

چیزی که در ابتدای صحبت هایم می خواستم بگویم این بود؛ من پارسال بخشی از مدارکم را در فیس بوک گذاشتم، من در آنجا گفته بودم به جز جامعه موسیقی هیچ دادگاهی ندارم، آقای سلطانی که آنها را دید به خشم آمد و در همان زمانی که از من شکایت کرده بود در پاسخ به من چنین نوشت:

پاسخ فیسوک پیمان سلطانی

خب حالا دادگاه ما تمام شده، ایشان هم می گوید که من در دادگاه محکوم شده‌ام! خب این اسناد کجاست؟ چرا اسناد را منتشر نمی کنند؟ چون اصلاً چنین سندی در کار نیست! این اسناد بیشتر برای خود ایشان دردسر ساز است. این که ایشان با توجه به شواهد موجود به دروغ ادعا می‌کند مرا در دادگاه محکوم کرده است جرم ایشان را باز هم سنگین‌تر می‌کند.

پورقناد: ببینید آقای بیضایی، آقای سلطانی تعداد زیادی کار دارند و اگر حتی فرض بگیریم که آهنگسازی این اثر مربوط به ایشان نباشد باید توجه داشته باشیم که آثار سمفونیک زیادی از ایشان در بازار موسیقی است … این آثار هم کارهای ساده و دم دستی نیستند که بگوییم از یک آهنگساز متوسط بر می آید، و بسیاری از این کارها ظاهراً کار یک آدم کار کشته و ماهر است…
البته باز هم باید اینجا بگویم که اگر ایشان کار کشته و ماهر بودند الان اینجا نشسته بودند!

پورقناد: حالا به هر علتی ممکن است ایشان نخواهند اینجا بیایند…
ایشان به اینجا دعوت شده بودند و اگر اینجا بودند می‌توانستند به ایرادهایی که من می‌گیرم پاسخ بدهند.

خب حالا دادگاه ما تمام شده، ایشان هم می گوید که من در دادگاه محکوم شده‌ام! خوب این اسناد کجاست؟ چرا اسناد را منتشر نمی کنند؟ چون اصلاً چنین سندی در کار نیست! این اسناد بیشتر برای خود ایشان دردسر ساز است. این که ایشان با توجه به شواهد موجود به دروغ ادعا می‌کند مرا در دادگاه محکوم کرده است جرم ایشان را باز هم سنگین‌تر می‌کند.

پورقناد: خود آثاری که ایشان نوشته اند مدرک نیست؟
شما جریان سمفونی های صد دلاری را شنیده‌اید؟

پورقناد: نه!
شما الان می توانید با دادن صد دلار در اروپای شرقی در کشورهایی مثل مجارستان، اکراین و حتی ارمنستان به افراد تحصیل کرده، برایتان سمفونی بنویسند! آنجا افراد تحصیل کرده و با استعداد خیلی زیاد هستند که کاری ندارند و به راحتی سفارش می گیرند. در این کشورها این امکان وجود دارد که مثلا صد دلار به طرف می دهید و او می گوید چه می خواهی؟ می گویید یک سمفونی، می پرسد تم اش چه باشد؟ یک ملودی را با سوت برای او می زنید، لازم هم نیست نت بلد باشید، مثلا آهنگ «ربابه جان» را برایش می زنید و می‌گویید من می خواهم روی این کار کنی، او هم می گوید سمفونی اقلا باید دو تا تم داشته باشد! شما هم با سوت یک ملودی مثلا لری هم می زنید بعد می‌گوید چند وقت دیگر سمفونی تان را تحویل بگیرید! این اتفاقات در دنیا می افتد. من حتی شنیده‌ام که در ارمنستان هم آهنگسازی هست به نام «داویت پوقوسیان» (Davit Poghosyan) که چنین کاری را انجام می‌دهد.

شما الان می توانید با دادن صد دلار در اروپای شرقی در کشورهایی مثل مجارستان، اکراین و حتی ارمنستان به افراد تحصیل کرده، برایتان سمفونی بنویسند! آنجا افراد تحصیل کرده و با استعداد خیلی زیاد هستند که کاری ندارند و به راحتی سفارش می گیرند. در این کشورها این امکان وجود دارد که مثلا صد دلار به طرف می دهید و او می گوید چه می خواهی؟ می گویید یک سمفونی، می پرسد تم اش چه باشد؟ یک ملودی را با سوت برای او می زنید، لازم هم نیست نت بلد باشید، مثلا آهنگ «ربابه جان» را برایش می زنید و می‌گویید من می خواهم روی این کار کنی، او هم می گوید سمفونی اقلا باید دو تا تم داشته باشد! شما هم با سوت یک ملودی مثلا لری هم می زنید بعد می‌گوید چند وقت دیگر سمفونی تان را تحویل بگیرید! این اتفاقات در دنیا می افتد. من حتی شنیده‌ام که در ارمنستان هم آهنگسازی هست به نام «داویت پوقوسیان» (Davit Poghosyan) که چنین کاری را انجام می‌دهد.

پورقناد: یعنی ایشان دارد برای آقای سلطانی قطعه می سازد؟
نه من چنین حرفی نمی زنم و نمی توانم هم چنین ادعایی بکنم ولی منظور من این است که الان در تمام دنیا یک چنین چیزهایی وجود دارد. امکان دیگر استفادۀ پنهانی از آثار دیگران است که به آن می گویند «پلاگیات» (Plagiat)، مثلاً چند وقت پیش در کشور آلمان یکی از وزیران را که دکترای رونویسی‌شده داشت افشاء کردند و چند نفر دیگر… البته امروزه با آرشیو‌ها و امکانات جستجوی پیشرفته اینترنتی خیلی راحت می شود این گونه تقلب ها را پیدا کرد که کی چه چیزی را از کجا آورده است. البته امروزه همه دنیا از نظر وضع هنری بسیار آشفته است. البته نتیجه گیری من این است که ما امروز نمی توانیم کسی را که چند سی دی در شامورتی‌بازی‌های تبلیغاتی نمایشی به اصطلاح «رونمایی!» کرده است را یک آهنگساز واقعی بدانیم.

پورقناد: خوب، چطوری می توانیم بدانیم که کسی یک آهنگساز واقعی است؟!
نوشتن سمفونی و کوارتت کار ساده ای نیست. سمفونی و به ویژه کوارتت را آهنگسازان معمولاً در اوج خلاقیت خود می‌نویسند. البته این سمفونی‌های سفارشی صد دلاری ارزش هنری ندارد و عملاً بیش از صد دلار هم نمی‌ارزند، شاید تنها برای شرایط وانفسای کنونی و در جستجوی جاه و مقام کاذب خوب باشد.

یگانه: شما آثاری که آقای سلطانی در بازار داده اند را شنیده اید؟
بله، طبیعتاً بعضی‌هایش را شنیده‌ام ولی من دست کم می‌دانم که تک تک نت‌های «نخستین سرود ملی ایران» را خودم نوشته‌ام و هیچکدام به ایشان تعلق ندارد.

یگانه: به عنوان یک موسیقیدان، ارزش هنری این آثار را چگونه می بینید؟
اگر کسی بتواند این آثار را بنویسید، می شود گفت از نظر فنی کارش با ارزش است ولی از نظر هنری نمی شود به راحتی یک اثر را با ارزش دانست چون آهنگسازی یعنی خلق یک ساختار و محتوای جدید یعنی اگر شما امروز بیایید و یک سمفونی مانند بتهوون بسازید می گویند عالی است و نمره تئوری شما بیست، ولی ایده و خلاقیت خودت کو؟

یگانه: این آثار خلاقیت ندارد؟
در این شرایط نمی‌توانم قضاوت کنم. باید خودشان حضور می‌داشتند و توضیحات ایشان را می شنیدیم.

یگانه: یعنی از نظر تئوری این آثار قابل قبول است؟
بله، مشخص است کسی که آنها را نوشته اطلاعات خوبی داشته است ولی شناختی که من از ایشان دارم به شکلی دیگر است. من در جلسات دادگاه یک بار با ایشان روبرو شده‌ام که نتیجه‌اش را می‌دانید. ایشان از ساده‌ترین مسائل آهنگسازی اطلاعی ندارند که در رویارویی با چند موسیقیدان و آهنگساز به سادگی و به سرعت روشن می‌شود. برای همین است که ایشان ترجیح می‌دهند مسائل خود را در دادگاه و با گروهی از کارشناسان رشته صنایع و کتابداری حل کنند تا در جمع چند موسیقیدان!

پورقناد: سندی دارید که نشان دهد ایشان در دادگاه اطلاعات موسیقی نداشتند؟
این سند را قبلا منتشر کرده‌ام که در اینجا ارائه می‌دهم. البته توضیحات دیگری هم در این گزارش دو صفحه‌ای هست که بیشتر جنبه تکمیلی دارد.

بخشی از سند کارشناسی سه نفری

پورقناد: در آن سند فقط گفته شده تنظیم این اثر از ایشان نیست.
خب از کجا فهمیدند که از ایشان نیست؟! من از او سئوال کردم و ایشان هاج و واج نشسته بودند و نمی توانستند جواب بدهند و تهدید می‌کردند که اگر به ایشان توهین کنم جلسه را ترک خواهند کرد! البته این سند سه صفحه است و من تنها یک صفحه آن را منتشر کرده ام. در این سند نوشته شده که هر کسی می تواند یک اثر را ثبت کند و این به معنی مالکیت او نیست. من می توانم اثر شما را در کانادا به نام خودم ثبت کنم. حالا آقای سلطانی گفته است من بعد از اتمام دادگاه اسنادم را منتشر می کنم، ولی الان می‌گوید منتظر اجازه دادگاه برای انتشار اسنادش است. البته هر سندی از طرف دادگاه منتشر شده باشد در اختیار من هم هست و تنها سندی که ایشان مبنی بر مالکیت «نخستین سرود ملی ایران» یا «ایران جوان» دارند همان مدرک ساختگی است که ایشان در محل کار خودشان (ایکوم) به ثبت! رسانده است ولی مدارک من بسیارند.

پورقناد: در مورد کارشناسان بعدی هم صحبت کنید چراکه آقای سلطانی اعتقاد داشتند شما فقط آن کارشناسی را منتشر کردید که به نفع خودتان بوده و نه کارشناسی بعدی.
من به کارشناسی بعدی اعتراض کردم چون این کارشناسی از اساس غیر قانونی بود! چرا آن کارشناسی را خودشان منتشر نمی کنند؟!

پورقناد: گفتند ممکن است منع قانونی داشته باشد.
چرا؟ حکم دادگاه که خود قانون است.

پورقناد: نمیدانم!
یگانه: در آن رای چه چیزی نوشته شده؟
در مورد کارشناسی پنج نفره صحبت خواهم کرد چون موضوع مهم و مفصلی است.

پورقناد: آقای سلطانی در میراث کار نمی کردند، ایشان عضو ایکوم بودند که یکی از NGO های وابسته به میراث فرهنگی بوده است.
بله ولی فراموش نکنید که ایشان می گویند این اثر را در همین سازمان ایکوم در سال ۱۳۸۲ ثبت کرده‌اند.

پورقناد: بله ولی ایشان در آن تاریخ در ایکوم نبودند و می گویند من در سال ۸۲ این کار را ثبت کرده ام.

نکته مهم این است که این سند در تاریخ ۱۳۸۹ با تاریخ ساختگی ۱۳۸۲ به ثبت رسیده است و در آن زمان یعنی سال ۱۳۸۹ ایشان ظاهراً در آنجا کار می‌کرده‌اند.

یگانه: خب پس ایشان ادعای آقای صهبایی را که در سال ۸۳ با این اثر لومر آشنا شده اند را تایید کرده‌اند.

پورقناد: آقای بیضایی ممکن نیست این یک اشتباه یا تپق باشد و سال ها را اشتباه گفته باشند؟

نه! این یک مصاحبه رسمی مطبوعاتی با سایت خبری میراث فرهنگی است و سند ثبت شده‌ هم تاریخ مشخص ۱۳۸۲ را دارد.

یگانه: چیزی که ثبت شده چه سندی است؟
یک پارتیتور با مهر و امضا و تاریخ است که در ایکوم ثبت شده است. توضیح تیتر دستنویس و…

یگانه: اگر پارتیتوری موجود بوده چرا این کار را برای تنظیم به شما داده اند؟
ایشان که ادعا دارند من از روی دست ایشان نوشته ام! چون پارتیتور پر از غلط‌های فنی و موسیقایی ایشان خیلی پیچیده بوده است! البته اگر ایشان همان پارتیتور را هم نوشته بود الان در حضور شما نشسته بود!

در یک نوشته دیگر آقای سلطانی می نویسد: «چند سال قبل در پی فعالیتی که در زمینه ی سرود ها و تصنیف های ملی میهنی انجام می دادم، دوستی ملودی ای از «لومر» را به نام «سلام شاهی» در اختیارم گذاشت. من این اثر را برای ارکستر سمفونیک و سازهای ایرانی تنظیم کردم (دوست دیگرم آقای بیضایی نیز هم زمان این کار را انجام دادند).» ایشان می گوید «دوستی» ملودی لومر را در اختیارم گذاشت، در حالی که قبلا گفته بود ۱۲ سال تحقیق کردم و دوباره می گوید: «دوست دیگرم»، «همزمان» یعنی در سال ۱۳۸۴ (چون من این قطعه را در سال ۸۴ تنظیم کردم) این قطعه را تنظیم کرد!

تناقضات را می بینید؟ وقتی آب گل آلود شد و حافظه هم به دلایلی که می‌دانیم یاری نکرد این اتفاقات پیش می‌آید،

پورقناد: این نوشته در کجا منتشر شده است؟
در سایت خود شما (گفتگوی هارمونیک)، شما چنین چیزی منتشر کرده اید بدون اینکه از من بپرسید که چرا و با چه مدارکی آقای سلطانی به من چنین تهمتی زده است!

متن منتشر شده به قلم پیمان سلطانی در وب سایت گفتگوی هارمونیک

پورقناد: البته اینجا که آقای سلطانی گفته اند شما هم تنظیم کردید!
همزمانی را در این مقاله گفته‌اند ولی در نامه سرگشاده به خانم دریا دادور آقای سلطانی گفته است که آقای بیضایی این کار را از روی دست من نوشته است و بعد از من خواهش کرده است این را اجرا کنم تا بفهمد چه صدایی می دهد! این نوشته هنوز هم روی سایت شما هست.

پورقناد: بله، ما از روی سایت هیچ نوشته ای را حذف نمی کنیم مگر در حد ویرایش و تنها در صورتی که اشتباه بودن آن محرز شود به صورت زیر نویس یادآوری می کنیم که این متن تغییر کرده، همانطور که تغییر این نشست از ایلنا به تسنیم را با زیر نویس روی سایت اعلام کردیم.
ایشان می خواهد وانمود کند من پس از این همه تحصیلات و تجربه مثل یک نوآموز که تجربه‌ای ندارد و می‌خواهد کارش را با یک ارکستر درجه چندم بشنود از او خواهش کرده‌ام که کارم را ارکستر بزند… این توهین‌هایی است که به من شده است.

یگانه: آقای بیضایی از سال ۸۴ تا ۸۹ پنج سال فاصله است، بر فرض اینکه فرمایش شما درست باشد که ایشان آشنا به این کار نبوده‌اند آیا امکان ندارد که آقای سلطانی در این فاصله با مطالعه و تحقیق و پژوهش، روند آهنگسازی را یاد بگیرد؟ پنج سال زمان کمی نیست.

بله اگر کسی واقعا با استعداد باشد و تمام وقت اش را روی این کار بگذارد می‌تواند به جایی برسد ولی می دانیم که ایشان درگیر کارهای دیگری بوده، سالهای تحصیلات ایشان را که دیدید، هیچکدام با واقعیت مطابقت ندارد. اینها چیزهایی نیست که آدم کسی در سن بالا یاد بگیرد. اگر ایشان توانایی یادگیری موسیقی را در سطوح بالاتر داشت تا بحال یادگرفته بود. این کار استعداد هنری بالایی می خواهد. استعداد ایشان ظاهراً در زمینه‌های دیگری است. اگر ایشان استعداد موسیقی داشتند نیازی به این کارها نداشتند.

پورقناد: آقای بیضایی بالاخره قبول دارید که ایشان استعداد هنری دارد، بالاخره ایشان پوستر های کنسرت ها و جلد های آلبوم های موسیقی را هم طراحی کرده است و استعداد هنری پایینی ندارد کسی که گرافیست حرفه‌ای است. اینها را که قبول دارید؟
راست‌اش با توجه به شواهد و مدارک اینها را هم نمی‌توانم قبول داشته باشم! با اینکه این موضوع چندان به بحث من ما مربوط نمی شود ولی باید بگویم که بر طبق اطلاعات موثقی که از شخصی به دستم رسید و قابل ردگیری است بسیاری از پوسترهایی که ایشان هم به دیگران تعلق دارند! این فایل ها را برای من فرستاد که می بینید. اینها طراحی هایی است که ایشان به نام خودش بیرون داده است. شما حتما این سی.دی ها را می شناسید، آدرس‌های تصاویر را هم در زیر هر عکس نوشته است که اینها از کجا گرفته شده‌اند.

اواخر سال ۱۳۸۸ ایشان قطعۀ مرا تقدیم می‌کند به آقای میرحسین موسوی. ماجرا هم از آنجا شروع می شود که می‌بیند اینها دارند از این سرود به عنوان سرود تبلیغاتی استفاده می‌کنند و در رادیو تلویزیون هم این کار بدون اجازه پخش می‌شود. ایشان وقتی دید این کار را می کنند به این نتیجه رسید که الان وقت بهره‌برداری است و شروع می‌کند به مدرک سازی؛ اول در همان سازمان ایکوم که کار می کرده می رود و این کار را با یک تاریخ ساختگی پیش از تنظیم من ثبت می کند که اثبات کند این اثر را قبلا نوشته و همه جا پر می‌کند که من از روی دست ایشان نوشته ام، بعد به این اثر را به آقای موسوی تقدیم می‌کند به این امید که بشود مدیر موسیقی کشور و من هم دستم به هیچ جایی نرسد؛ در موفقیت این نقشه ایشان ظاهراً شکی نداشته، چون ریسک بسیار بزرگی بوده این کار.

بعدا ایشان در سال ۱۳۸۹ این اثر را در کانادا ثبت می کند. اینجا هم این سئوال پیش می آید که چرا ثبت این اثر در سال ۱۳۸۲ نیست، و یا حتا ۱۳۸۳ یا ۱۳۸۴؟ ضمن اینکه هیچ ایرانی قانوناً نمی‌تواند اثری را شخصاً در کانادا ثبت کند و به همین دلیل به کمک و با آدرس یکی از ساکنین آنجا این اثر را به ثبت می‌رساند.

در همان سال (۱۳۸۹) ایشان این اثر را هم برای محکم کاری در روزنامه‌های رسمی ایران ثبت می‌کند که تاریخ آن هم ۱۳۸۹ است چون تاریخ روزنامه‌ها را هم متاسفانه نمی‌توانست تغییر دهد! حتی فایل نت‌نویسی کامپیوتری که ایشان برای کارشناسی این اثر به دادگاه ارائه داده است هم مربوط به سال ۱۳۸۹ بود! در جلسۀ کارشناسی دادگاه از او پرسیدم گفتم آقای سلطانی چرا فایل کامپیوتری اثری که در سال ۱۳۸۲ به ثبت رسانده‌اید را ارائه نداده‌اید؟ گفت فایل آن را گم بودم، گفتم چه کسی نوشته؟ گفت نمی گویم! گفتم این که عیبی ندارد که کسی آن را برای شما نوشته باشد، در نهایت گفت در سال ۱۳۸۲ دادم آن را کسی در ارمنستان برایم نوشته است. البته این نکته که این فایلِ کامپیوتری با ورژن‌های جدید فیناله در حوالی سال ۱۳۸۸ نوشته شده است را می‌توان ثابت کرد.

این که ایشان برای گل‌آلود کردن واقعیت فضای اینترنت را با این گونه اکاذیب پر کرده است یک خوبی هم دارد، چون کم‌حافظگی این گونه افراد تناقضاتی را بروز می‌دهد که همانطور که چند نمونه از آن را دیدیم و خواهیم دید دست آنها را رو می‌کند.

پورقناد: پارتیتور دست نویس آقای سلطانی کجاست؟
هیچ گونه دستنویسی از ایشان ارائه نشده است. چون پارتیتور ثبت شده ایشان به روشنی از روی پارتیتور سال ۱۳۸۴ من نوشته شده است. حتا تیتر آن را هم به طور ناشیانه‌ای از تیتری که من داده‌ام کپی کرده‌اند، یعنی «مارش». اگر الان هم دستنویسی کشف شود حتما مربوط به سال ۱۳۸۹ به بعد است و شاید هم ۱۳۹۸! حتا تیتر و نام آهنگساز هم به هنگام ثبت ساختگی در محل کارشان با عجله با دست وارد شده است. چون در بالای آن مطابق با همه پارتیتورهای دیگرِ من در حقیقت نام خود من بوده است.

ایشان اگر به همین ترتیب پیش برود احتمالا چندی دیگر ادعا می‌کند که این پارتیتور را در زمان قاجار و پیش از لومر نوشته و لومر از او رونویسی کرده است.

پورقناد: پس پارتیتور دست نویسی الان وجود ندارد؟
همانطور که گفتم، نه. واقعیت این بوده که اصولاً دست نویسی در کار نبوده! ایشان پارتیتور من را در حوالی سال ۱۳۸۹ برای رونویسی ظاهراً به کسی در ارمنستان داده است. در غیر اینصورت این موضوع در ایران خیلی زود افشا می‌شد. این که ایشان ادعا می‌کنند که فایل اصلی سال ۱۳۸۲ گم شده است خیلی عجیب است چون کسی که یک کار سمفونیک می‌نویسد، دائم از فایل هایش چندین بار در مراحل مختلف بک‌‌آپ می گیرد چون نت‌نویسی کاری بسیار سنگین، وقت‌گیر و حساس است و اگر یک فایل پاک شود تمام زحمات نویسنده از بین می رود.

پورقناد: خب پس این فایل هم باید نوشته یک ارمنی باشد نه آقای سلطانی.
بله، ولی ایشان حتما فایل را برای ایشان هم فرستاده است به ایران.

یگانه: چه کسانی پارتیتور را امضا کرده اند؟
من نمی خواهم اسم ببرم. این افراد از مسئولین ایکوم هستند و من مطمئنم آنها چنین کاری نمی کنند و اگر کرده باشند قطعا فریب خورده‌اند چون چنین افرادی نیازی به انجام چنین کاری ندارند و اصلا برای من باور کردنی نیست که افراد شاخصی به چنین کاری دست بزنند. به همین دلیل من وارد این قضیه نمی‌شوم چون اصلا نمی دانم که این تاریخ‌ها و امضاها درست.

در ضمن آقای بیژن ترقی نوشته اند: «البته این سرود برای من تنها جنبه وطنی، ملی و میهنی داشت، بنا براین نه سیاسی بود نه چیز دیگری»، آقای ترقی دو بار اکیدا گفته است که این سرود سیاسی نیست و اینکه شما این اثر را وقتی که هنوز چهلم درگذشت آقای ترقی هم تمام نشده تقدیم کنید به آقای میرحسین موسوی و بعدا اهدا کنید به شهدای مدافع حرم…

پورقناد: البته آقای سلطانی بعدا اهدای این کار را به شهدای مدافع حرم تکذیب کردند و گفتند مجری برنامه بوده که خودش این را گفته است البته من در این مورد با ایشان صحبت کردم و گفتم قبل از کنسرت هم در خبرگزاری ها گفته شده بود که این اثر تقدیم به شهدای مدافع حرم شده است و بهتر بود قبل از کنسرت عکس العمل نشان داده می شد؛ شاید قبل از کنسرت درگیر کارهای برگزاری بوده اند…
در هر صورت عکس و فیلم از حضور ایشان وجود دارد. موضوع اصلی اینجاست که وقتی شاعر یک اثر می گوید این شعر سیاسی نیست، حداقل به احترام او هم که شده این اثر را وارد کارهای سیاسی نکنیم.

سایت موسیقی ما در ارتباط با تقدیم «نخستین سرود ملی ایران» به میرحسین موسوی نوشته است:

یعنی سهم من در این قطعه فقط تنظیم کننده نیست یک اثر از پیش ساخته‌شده نیست بلکه آهنگسازی است در سطحی بسیار فراتر از کار اصلی لومر.

موضوع مهم‌تر این که آقای بیژن ترقی شعر خود را بر روی فرمی که من به این اثر داده بودم سروده است، نه روی مارش یکنواخت و تکراری لومر.

آقایان سلطانی و پیروز ارجمند در این ارتباط به تقلید از من از اصطلاحات اورتور و اپیزود و کادانس استفاده می‌کنند که نشان می‌دهد اطلاع درستی از این اصطلاحات ندارند. آقای دکتر پیروز ارجمند حتا یک گام فراتر می‌رود و در تنها واژه انگلیسی که در گزارش عالمانه خود ظاهراً به منظور اظهار فضل می‌نویسند دو غلط املایی وجود دارد، توجه کنید، دو غلط املائی در یک واژه!

پورقناد: به طور خلاصه اگر بخواهیم بگوییم ادعای اصلی شما چیست می شود این دو مورد را عنوان کرد که اولا حتی اگر این قطعه چندصدایی نداشت هم به این دلیل که ملودی بخش میانی آن در یک کار دیگر از شما در سال ۱۳۸۱ شنیده می شود، شما ابتدا این قطعه را ساخته اید، دوم اینکه آقای صهبایی ادعا می‌کنند که این قطعه لومر در سال ۱۳۸۳ به دست آقای سلطانی رسیده است که خود ایشان نیز این گفته را تایید کرده‌اند. پس اینها مهم‌ترین ادعای شما این دو سند مهم هستند، درست است؟
اگر این دو سند هم نبود من سندهای دیگر هم دارم که این ادعای آقای سلطانی را رد می‌کند! در نهایت اگر آقای سلطانی در این جلسه حضور می‌یافت در برابر شما در مدت کوتاهی ثابت می‌کردم که ایشان هنوز هم هیچ اطلاعی از این پارتیتور ندارد. چون فقط خالق یک اثر است که به آن اشراف دارد.

یگانه: نتیجه دادگاه چه شد؟
پس از گروه سه نفره (آقایان سریر، آرزم و طلوعی) که به کلی تنظیم اثر را متعلق به من دانستند یک گروه کارشناس ۵ نفره به تقاضای آقای سلطانی به دادگاه آمدند که به طور غیرقانونی تنها با چهار نفر تشکیل شد و به این دلیل که هیچکدام موسیقیدان یا آهنگساز نبودند، به طرز عجیبی آقای «پیروز ارجمند» دوست صمیمی و همشهری آقای سلطانی را به عنوان «مشاور موسیقی» به کار گرفتند. آقای ارجمند هم با یک مقدمه و تحلیل «فاضلانه» و پر از غلط‌های فاحش موسیقایی و مغرضانه اعلام کردند که این دو تنظیم (یعنی تنظیم ۱۳۸۴ من و تنظیم ساختگیِ ۱۳۸۲ آقای سلطانی) دو قطعۀ «کاملاً» با هم متفاوتند! در صورتی که هر هنرجوی مبتدی موسیقی هم می‌داند که تفاوت این دو تنظیم چند درصد بیش نیست (سلطانی برای اثبات ادعای خود فقط چند میزان آن را تغییر داده بود). من هم طبیعتاً به رای ایشان اعتراض و تقاضای یک کارشناسی موسیقی را کردم که قبل از انجام آن دادگاه به طور ناگهانی به پایان رسید و شکایت آقای سلطانی پس از سه سال بدون نتیجه ماند! در نهایت به دلیل حضور دو سند دیگر که درباره آنها نیز سخن خواهم گفت تنها حق مالکیت شعر «ایران جوان» اثر بیژن ترقی را برای سلطانی تاکید کرد.

حالا می رسیم به سندی که از آقای بیژن ترقی وجود دارد که در آن اعلام می‌شود که تمامی حقوق این اثر متعلق به آقای سلطانی است؛ آقای سلطانی در چند ماه گذشته با این ادعا که بیژن ترقی طی «دستخطی» کلیه حقوق این شعر را به او تفویض کرده است، تحت فشار افکار عمومی بالاخره برای اولین بار این سند را به صورت ناقص منتشر کرد و تنها بخشی را که می‌توان دستخط بیژن ترقی دانست به دلایل که به دنبال خواهد آمد حذف کرد: