آرتور هدی (Arthur Haddy) تکنینک FFRR (شیوه ضبط با فرکانس بالا) را در زمان جنگ جهانی دوم برای ضبط دکا تدبیر کرد؛ این تکنولوژی مخصوص میکروفون زیرآبی هایی بود که قادر به کشف زیردریایی های آلمانی بودند و باعث تقویت کیفیت صدا برای ضبط می شدند. با آنکه سیستم FFRR مورد انتقاد شدید قرار گرفت و عده ای اعتقاد داشتند ضبطهای دکا با این تکنیک صداهای اضافه و خشهای فراوانی دارد، این تکنینک، تکنیکی استاندارد و بین المللی شناخته شد.
در سال ۱۹۴۶ “پتروشکا” با آهنگسازی ایگور استراوینسکی و رهبری ارنست آنسرمت (Ernest Ansermet) ضبط شد که اینکار کلیدی در توسعه ضبطهای با فرکانس بالای دکا بود.
سیستم LP ( صفحه گرامافون با قابلیت زمان ضبط بدون وقفه یک ساعت و نیم) سیستمی بود که اولین بار توسط ضبط کلمبیا در سال ۱۹۴۸ در آمریکا استفاده شد. این نوع ضبط قابلیت آن را داشت که ضبط سیستم FFRR را به سادگی (به LP) تبدیل کند.
دکای انگلیسی در سال ۱۹۴۹ از این سیستم استقبال کرد و باعث برتری این شرکت بر شرکت ضبط EMI شد. دکا با این روش تمام سمفونیهای رالف وان ویلیامز (Ralph Vaughan Williams) البته (به جز سمفونی نهم) را با اجرای سر آدریان بولت (Sir Adrian Boult) و ارکستر فیلارمونیک لندن ضبط کرد.
بنجامین بریتن (Benjamin Britten) رهبری بسیاری از ضبطهای آثار این آهنگساز را به همراه ضبط دکا برعهده داشت، از سال ۱۹۴۰ تا ۱۹۷۰ این ضبطها بر روی CD تبدیل شدند.
آرتور هدی، روی والاس (Roy Wallace) و کنث ویلکنسون (Kenneth Wilkinson) مهندسین ضبط دکا، در سال ۱۹۵۴ ضبطهای دکا را با سیستم میکروفون استوریو برای ضبط اجرای ارکستر بزرگ پیشرفت دادند. دکا برای اولین بار در ۲۸ مه ۱۹۵۴ در تالار ویکتوریا در ژنف این نوع ضبط را انجام داد، در واقع اولین شرکت ضبط اروپایی بود که از این روش استفاده می کرد.
فرمت جدید استریو به همراه تکنیک فرکانس بالا، تکنیکی جدید و موفقیت آمیز برای دکا بود، بیشتر رقبای دکا تا سال ۱۹۵۷ از استریو استفاده نمی کردند. اگرچه پس از آن استریو به عنوان استاندارد معین شد؛ آثار دکا همچنان دارای کیفیت فوق العاده ای بود. در اواخر دهه ۱۹۷۰ دکا ضبطهای دیجیتال را برای ضبط، تدوین، ترکیب و تولید آلبوم اصلی (master) پیشرفت بخشید.
هر ضبط شامل بود از IVC اصلاح شده، DAC و ADC که از کدهای استاندارد شده بودند. کد ضبط بر روی نوار کاست ۱۶ بایتز بود، سیستم دیجیتال که برای آلبومهای اصل دکا استفاده می شد هم بر روی CD و هم صفحه های گرامافون LP تا اواخر سال ۱۹۹۰ استفاده می شد.
بعد از ورود به قرن بیست و یکم دکا پیشرو نسل جدید ضبطهای با کیفیت بالا و چند کاناله بود، با فرمتهای SACD (دیسکت صوتی با کیفیت عالی) و برای ویدیو؛ DVD (دیسکتهای دیجیتال چندین کاربردی). تولیدات دکا که در بازارهای صوتی بسیار موفق است شامل: دکاRibbon Tweeter ،tone arm بین المللی دکا، کارتریج فونوگراف (phonograph cartridges) دکای لندن و دکای بین المللی.
کارتریج فونوگراف یک طراحی ناب بوده، محور سوزنی روی صفحه گرامافون و پایه L مانندی که از استیل بدون خاصیت آهنربایی بود، زمانی که آهن جایگزین استیل شد، حرکت سوزن بر روی صفحه گرامافون دقیق تر انجام می شد. کارتریجها یا پیکاپهای گرامافون دکا شهرت موسیقی فراوانی کسب کردند.
۱ نظر