گفتگوی هارمونیک
سر جوزف بیچام تحت تأثیر یک سرمایه دار به نام جیمز وات با خرید کاونت گاردن از دوک بدفورد و تأسیس یه شرکت محدود برای اداره ملک به صورت تجاری موافقت کرد. بر اساس قرارداد ۶ جولای ۱۹۱۴، سر جوزف متعهد به پرداخت دو میلیون پوند به ازای مالکیت کاونت گاردن شد. او مبلغ اولیه دویست هزار پوند را پرداخت و متعهد شد که باقیمانده را روز یازدهم نوامبر پرداخت کند. اما یک ماه بعد جنگ جهانی اول آغاز شد و محدودیت های رسمی جدیدی برای معامله نقدی مانع تکمیل قرارداد شد. در نتیجه اداره ملک و بازار در عهده کارمندان دوک باقیماند، اما در اکتبر ۱۹۱۶ با مرگ جوزف بیچام شرایط پیچیده تر نیز شد.
در نتیجه دادگاهی عادلانه برای رسیدگی به امور بیچام راه اندازی شد و نهایتا پس از توافق و تأیید آن توسط حکم دادگاه قرار شد که یک شرکت خصوصی به مدیریت دو پسر بیچام تأسیس شود تا قرارداد تکمیل شود. در ۳۰ جولای ۱۹۱۸، دوک و معتمدان او ملک را به شرکت جدید تحویل دادند که مبلغ ۲۵/۱ میلیون پوند نیز باید به عنوان رهن پرداخت می شد و هم چنان ما به التفاوت مبلغ خرید بالا بود.
توماس بیچام و برادرش هنری، مجبور شدند که بخشی از ملک پدرشان را بفروشند تا این هزینه را پرداخت کنند. بیچام که بیش از سه سال از صحنه موسیقی جدا افتاده بود، به فروش املاک با ارزش بیش از یک میلیون پوند روی آورده بود. تا سال ۱۹۲۳، بیچام پول کافی بدست آورده بود و در سال ۱۹۲۴ کاونت گاردن و شرکت داروسازی بیچام در قالب شرکت املاک و داروسازی بیچام ادغام شدند. مبلغ سرمایه یک میلیون و هشت صد و پنجاه هزار پوند بود که سهم توماس بیچام از آن چشمگیر بود.
بیچام پس از غیبتش از صحنه موسیقی، برای اولین بار با ارکستر هاله در مارس ۱۹۲۳ در منچستر، سپس در لندن و با ارکستر رویا آلبرت هال (ارکستر سمفونیک جدید که تغییر نام داده بود) و ارکستر سمفونیک لندن با کلارا بات (Clara Butt) سولیست کنتر آلتو در آوریل ۱۹۲۳ بر روی صحنه رفت. اثر اصلی Ein Heldenleben از ریچارد استرائوس بود. بیچام که دیگر ارکستری از خود نداشت، روابط کاری خود را با ارکستر سمفونیک لندن آغاز کرد و با بی بی سی نیز برای امکان تأسیس یک ارکستر رادیویی دائم وارد مذاکره شد.
در سال ۱۹۳۱، مالکولم سارگنت (Malcolm Sargent)، رهبر جوان در حال ترقی، پیشنهاد راه اندازی ارکستر دائمی با حقوق و یارانه تضمین شده توسط حامیان سارگنت، یعنی خانواده کورتولد (Courtauld)، را به بیچام داد. در اصل سارگنت و بیچام ترکیب بُر خورده ای از ارکستر سمفونیک لندن را در نظر داشتند، اما این ارکستر که یک تعاونی خودگردان بود، با انتخاب نوازندگان گلچین شده و جایگزین های نوازندگان کم کار مخالفت کرد، در نتیجه بیچام در سال ۱۹۳۲ از کوره در رفت و با سرگانت برای راه اندازی یک ارکستر جدید از صفر موافقت کرد.
این ارکستر که ارکستر فیلارمونیک لندن نامیده شد، ۱۰۶ نوازنده داشت که عبارت بودند از نوازندگان جدیدی که تازه از کالج موسیقی فارغ التحصیل شده بودند، نوازندگان جا افتاده از ارکسترهای استانی و نوازندگانی که از ارکستر سمفونیک لندن انتخاب شده بودند. نوازندگان این ارکستر همچنین عبارت بودند از پائول بیرد (Paul Beard)، جورج استراتون (George Stratton)، آنتونی پینی (Anthony Pini)، جرالد جکسون (Gerald Jackson)، لئون گوسنز (Léon Goosens)، رجینالد کِل (Reginald Kell)، جیمز برادشاو (James Bradshaw) و ماری گوسنز(Marie Goossens).
ارکستر فیلارمونیک اولین برنامه خود را در تالار ملکه در تاریخ ۷ اکتبر ۱۹۳۲ به رهبری بیچام اجرا کرد. پس از اجرای اولین قطعه، اورتور کارناوال رومی (Carnaval Romain Overture) برلیوز (Berlioz) تماشاچیان کاملا احساساتی شده بودند و تعدادی از آن ها روی صندلی هایشان ایستاده بودند و تشویق می کردند و فریاد می زدند. در هشت سال آینده، ارکستر فیلارمونیک لندن تقریبا صد اجرا در تالار ملکه فقط برای انجمن فیلارمونیک سلطنتی برگزار کرد، در فصل هایی بیچام اپراهایی در کاونت گاردن اجرا کرد و بیش از سیصد صفحه گرامافون به بازار عرضه کرد!
۱ نظر