نگاهی به سمفونی ایرانی علیرضا مشایخی و ادعاهایش

برادر عزیز، اجازه بده کسانی که با موسیقی مشایخی آشناتر هستند، نظرات تخصصی بدن. واژه های شما، گویای آثار وی نیستن. “تغییر در باس”، “تغییر در ریتم”، “تغییر در تمپو”، و غیره، حرفهای مشایخی نیست. حتی سونات از دید اون یه چیز دیگه س. همچنین، آهنگسازانی که ازشون نام بردی، علیرغم این که بسیار ارجمند هستن، کاملاً متفاوت با مشایخی هستن.
لطفاً آهنگسازا رو با هم مقایسه نکن. خودت هم هر قطعه ای میخوای بنویس.

واقعا اینا واسه کس موسیقی مینویسن کلا؟ واسه آروین صداقت کیش؟
منظورم آدمائی مثه پژمان و مشایخیه. و خیلیای دیگه.آخه اثری که سه نفر تو ایران گوشش میدن به چه درد میخوره.(مگر به زور فیلم به خورد شنونده بره!) معلومه که حنانه و دهلوی با اینا خیلی فرق دارن. من تعجب میکنم که کسی از موسیقی منوچهر چشم آذر و اریک و آندرانیک اینجا نمینویسه. مگه اونا گناه کردن موسیقی پاپ کار کردن؟ یه بار (بدون تعصب) به عنوان مثال “سال ۲۰۰۰” یا”برای گفتن من شعر هم به گل مانده) رو گوش بدید. واقعا ارکستراسیون از این غنی تر سراغ دارید. یا مثلا “ای عشق” (داریوش با تنظیم اریک). انصافا اینا از نظر تنظیم و ارکستراسیون غنی تر از کارای حنانه و دهلوی نیستن؟ (بدون کاستن از ارزش کاراشون البته) حتما باید موسیقی ای رو هیچکس گوش نده تا بهش بگید هنر؟!!! شما حتی وقتی آندره آرزومانیان فوت شد هیچی ننوشتین!!! در صورتی که بزرگترین و تنها پیانیست صاحب سبک ما بود.(منظورم از غیر سنتی هاست) شما چطور از رنگ آمیزی “قلندر” داریوش اسمی نمی برید ولی دائم از….
بگذریم. منظورم رو فهمیدید لابد.

استفاده نوین از تکنیک های موسیقی ایرانی در موسیقی سمفونیک!!!!
جدا خندتون نمیگیره به این عناوین؟!!
این کارا رو که پنجاه سال پیش دیگران خیلی خیلی خیلی بسیار بسیار بسیار زیباترش رو انجام دادن.
شما به این آرانژمان و ارکستراسیون پیش پا افتاده این القاب دهن پر کن رو میدین. (ارکستراسیونش حتی از هایدن هم عقب تره والا!!) به موسیقی ای که لااقل زیبائی و تاثیرگذاری هم نداره بدبختانه.

salam va ghabl az har chiz tashakkor az sajad pourghanad, man chand sale ke iran nistam va be tor parakandeh matalebe mousighie iran ro ruye site ha o blogha donbal mikonam, dar iran moddati shagerde mashayekhi budam va in asaresh ro hanuz nashnidam vali az naghde sajjad az nazare shiveh va neveshtar khosham umad chon beine irani ha kam didam intor sarih,daghigh va ba estenad be matn sohbat konan, albate sajjad jan to ham gahi oghat be biraheh zadi va ye kam hasbe mamoole ma irania mozoo ro shakhsi kardi,masalan che lozoomi dare sabet konim mashayekhi cheghadr harmony ya contrepoint baladeh, in be nazaram az arzesh va jeddiate neveshtat kam mikone.
az baghieye dustan ham khahesh mikonam enghadr masaaelo ba ham ghati nakonim va zud soraghe kolli gooyi raje be in o un ya tarikh o farhange iran o gharbo shargho injoor chiza narim.
be nazare man dar iran ta zamani ke ye jaryane peygir, salem va AZAD dar musighi shekl nagire va repertoire musighi , ejrahaye mokarrar , orchestre haye ghavi va mostaghel, opera khaneh va… va az hameh mohemtar ye jaryane amuzeshie monsajem va mostaghel nabashe, harf zadane ma ham bayad sanjideh tar va motavazeaneh tar bashe, masalan in moghayeseh beine folan ahangsaze moasere irani ba bozorgane tarikhe musighi hamun ghadr bi ma’nie ke moghayeseye daryush ba Hannaneh. saay konim har chize dar jaye kodesh bebinim va enghadr donbale kubidane hamdige nabashim.
az inke khodamam kami be hashieh raftam ozr mikham.
Mamnun az hamrahitun

سجاد جان، من کی گفتم تکنیک های موسیقی ایرانی در زمان هایدن استفاده شده؟؟!!!! من گفتم اثر آقای کامکار(که بنده با اجازتون هزار بار گوشش کردم) از نظر “ارکستراسیون” در حد هایدن هم نیست. و باز هم میگم! مگراینکه فرق “ارکستراسیون” رو با “گزش” متوجه نیستید!! و گفتم “این کارا رو (استفاده از تکنیک های ایرانی در ارکستر سمفونیک) خیلیا قبلا بهترش رو انجام دادن”(نقل به مضمون)حالا معلومه کی عصبی شده!!
ضمنا اسم مسعتار من به شما چه ربطی داره؟!! “حرف” رو نقد کنید نه “شخص” رو!! (فرض کنید اصلا من بیشخصیتم) من نه “تکه پرانی” کردم،نه”حمله”.(شما این کارا رو با مشایخی کردی) من فقط نظرم رو گفتم.
آقا امیر؛ شما اشتباهت همینجاست که فکر میکنی مهم نیست که مردم “ارضاء” بشن.(اگه اینجوریه هنرمند نباید کارش رو منتشر کنه) بعدشم کی گفته موسیقی مردمی تاریخ مصرف داره؟ دنیا ۶۰-۷۰ ساله که داره آثار بیتلز رو گوش میده!(این فقط یک مثاله) هرچند (اگه بهتون برنخوره) من “الهه ناز” رو هم موسیقی مردمی میدونم! شما اگه فکر میکنی موسیقی مردمی “از تفکر آهنگساز بیرون” نمیاد، معلومه که با موسیقی مردمی آشنا نیستی!!
هادی جون! شما که انقد”تعصب را کنار” زدی و “با چشمی باز واقعیت ها رو ” میبینی، لااقل نوشته من رو درست روخونی کن.
چون اولا من توی اولین کامنتم خیلی واضح نشون دادم موسیقی “مشایخی” رو ارزشمند نمیدونم. فقط مشکلم با این نوشته اینه که پژمان و کامکار رو از ایشون خیلی بزرگتر دیده. دوما،من غرب زده ام؟ مرد حسابی، من که همش دارم از آهنگسازای ایرانی مثال میزنم. نکنه شما موسیقی پاپ رو جزء آدما حساب نمیکنی که “چشم آذر”و”شماعی زاده”و”اریک” به چشمتون نمیاد؟ (هرچند اگه اسم “پینک فلوید” بیاد وسط، اونوقت همه غش میرن واسش.”چون غربیه”) درسته! هر موسیقی ای رو باید با موسیقی های سبک خودش مقایسه کرد ولی من “صرفا از دیدگاه ارکستراسیون با ارکستر سمفونیک، اینها رو با هم مقایسه میکنم”
سوما، شما که از موضع بالا به ما مینگری، به ما یاد بده درست نقد کنیم لطفا. جنابعالی چطور اسم استراوینسکی رو توی نوشته من ندیدی؟ اصلا کامنتای منو خوندی وجدانا؟ یا تو هم عصبی شدی؟

من مدت زیادی از ایران دور بودم. اومدم و این مطلب رو خوندم. فکر نمیکردم هنوز هم در ایران تعصبات و تحمل نکردن همدیگه تا این حد زیاد باشه. به نظرم میاد چندین موضوع اینجا با هم قاطی شده اولیش اینه که مشایخی یک مصاحبه کرده و اگر درست خونده باشم گفته که فلان کارش از بقیه مهمتره و در تاریخ موسیقی سمفونیک ایرانی تکه و بقیه رو از خواب بیدار میکنه و این جور حرفا. قبل از اونم توکلاسا و سخنرانیاش اسمی از آهنگسازای دیگه نبرده و بعضا ممکنه کم اهمیت هم باهاشون برخورد کرده باشه. این یک اخلاق بده منم دوستش ندارم اما به نظرم این خیلی ربطی با ارزش احتمالی یک قطعه مشایخی نداره. در ضمن نه مشایخی و نه هیچکدام دیگه از اون آقایون تعیین نمی کنن کدام اثر در تاریخ موندگار میشه و کدام نمیشه. تاریخ موسیقی سمفونیک در ایران از سالار معزز گرفته تا مشایخی و دیگران رو چه ما بخوایم چه نخوایم در بر خواهد گرفت. تازه به سادگی می تونم بگم این مقاله پاسخ رفتار بد مشایخی هم نیست. چرا؟ چون همین رفتار رو با شدت بسیار بیشتری حنانه داشت. اختلاف شدیدش با سنجری به خصوص در جشن هنر به قدری برای اهالی موسیقی شناخته شده که لازم نیست دوباره طرحش کنم. هممون می دونیم که کس دیگری رو هم قبول نداشت. تو حرفاش هم اشاره مثبتی به آهنگساز دیگه نکرده البته تا اونجایی که من میدونم. به این حساب باید یه مقاله هم نوشته بشه در مورد اینکه آیا قطعه کاپریچیوی لعنتی یا از اون مهمتر هارمونی زوج حنانه اون ارزشی رو که خودش ادعا میکرد داره یا نه. اینجاست که آدم فکر میکنه موضوع کمی دامنه دارتره. پس من با اجازه نتیجه میگیرم اون یکی پسند شماست و این نه. کامنتها رو که می خوندم متوجه شدم مشکل ارتباط برقرار نکردن با موسیقی آوانگارد که در همه جای دنیا وجود داشت اینجا هم وجود داره منتها ترکیبش با روحیه ایرانی مسائل خاصی رو به وجود آورده. خوب یک نوع موسیقی تولید میشه خیلیها هم دوست ندارن حالا یکی دونفری هم دوست دارن یا تظاهر میکنن که دوست دارن این چه ضرری به ما میزنه؟ چرا ما وارد این دعوا میشیم؟ چون یکی موسیقی مورد علاقه خودش رو از مال ما بهتر دونسته و این البته برای ما تحمل ناپذیره. چون ما هم به همون اندازه مطلقیم و خودمون رو برتر میدونیم وگرنه چه نیازی هست که موسیقی مشایخی با موسیقی اندارنیک و آرزومانیان مقایسه بشه؟ چرا باید سعی کنیم یکی رو از دیگری برتر بدونیم؟ چرا فورا این تو ذهنمون نمیاد که این هم یک جور موسیقیه (حتی بد صداست) که تو این کشور ۸۰ میلیونی ۱۰۰ نفر بهش گوش می کنن. ایراد گرفته بودن که علت مخالفت با این نوع موسیقی اینه که این موسیقی بریده از اصلش و موطنش در غرب اومده ایران و هیچ کاری در ایران نمی کنه به فرض که اینو بپذیریم نویسنده هیچ فکر کرده که این استدلال رو میشه علیه بقیه انواع موسیقی غربی که در ایران هستن هم به کار برد؟ آیا سبکهای قرون نوزدهمی موسیقی اروپایی که ما تو ایران بهش می گفتیم موسیقی جهانی کمتر از موسیقی آوانگارد اروپایی از سرچشمشون کنده و بریده هستن؟ آیا نمونه ترکیبی موسیقی پاپ که بعد از جنگ جهانی همراه ورود آمریکاییها وارد ایران شد کمتر از سرچشمشون جدا هستن؟ خوب موافقم یکی بیشتر با مردم ارتباط برقرار کرده و یکی کمتر اما این به معنای این نیست که یکی ذاتا با موسیقی ایرانی بیگانه است و دیگری نیست. خوب من چرا باهاش مخالفت میکنم؟ فقط چون من و همفکرام دوستش نداریم؟ پس من چه فرقی با مشایخی دارم؟ منظورم این نیست که برم و باهاش موافق باشم اما میتونم ساده بهش گوش ندم. من به عنوان خوانندهی که الان تو ایران نیست و از دور به اوضاع نگاه میکنه با خوندن مقاله به نظرم رسید که ترکیبی از رفتار بد آهنگساز در ارتباط با همکاراش، احتمالا کمی مشکل شخصی با بعضی شاگردان قدیمیش، و یک موسیقی که ممکنه نسبت به کارهای قدیمیش ضعیفتر بوده یا همقد ادعاش نبوده و البته تحقیر احتمالی که دوستداران موسیقی اولی بر دیگران روا داشتن یک همچین وضعی رو به وجود آورده. حالا بذارین منم نظرم رو در مورد این کار ایرانی مشایخی بگم اولا شما به عنوان یک منتقد اگر میخواستین برین سراغ کارهای ایرانی مشایخی بهتر بود سراغ چیزهای دیگری میرفتین اونایی که کارهای مشایخی رو میشناسن اکثرا میگن که اون تو این دوره به نوعی بازگشت به نوعی احساسیگری یا رومانتیسیسم رو تجربه میکنه. به نظر من حتا قطعه پروانه کوههای زاگرس یا شهرزاد انتخاب مناسبتری بود. از این گذشته من کار رو شنیدم به نظرم این یک کار تفاوت بنیادیی با اونایی که شما خوب فرضشون میکنید نداره. نه نه خودتون رو آماده حمله نکنید منظورم این نیست که مثلا به روانی دهلوی و کامکار ملودی ایرانی مینویسه یا به قدر پژمان پر طمطراق صدا میده اما فکرمیکنم اگر برچسب آلبومو میکندن بیشتر آدما اینجا نمیتونستن تشخیص بدن که این مشایخیه و حداکثر حدس میزدن آهنگسازیه که طبق اصول اونا موسیقی سمفونیک ایرانی خوب نمینویسه. فقط اونایی که مشخصات کرای مشایخی رو میشناختن ممکن بود با دقت بگن که این مشایخیه مثلا از روی نگاهش به فرم آواز. یادمون باشه که نوع نگاه ما به موضوع بسیار تعیین کننده است اگر ما تصور خاصی از موسیقی سمفونیک ایرانی داشته باشیم اونوقت با اون نگاه ممکنه فلان آهنگساز جزئش قرار بگیره یا نگیره. برای اینکه این تفاوت رو ببینین مثالی از یک موسیقیشناس غیر ایرانی میزنم که در اواخر دهه چهل اومده ضمن اینکه اینو نمیگم که مثل یک نقل حتمی همه بپذیرن و با شنیدن نام یک غربی خفقان بگیرن. میگه: در تهران که بودم آثاری از دو آهنگساز شنیدم که هر دو موسیقی سمفونیک غربی میساختن یکی معتقد بود که موسیقی ایرانی میسازه اما چیزی مشابه هارمونی اواخر قرن ۱۸ اروپا و ملودیهای شبیه ایرانی از آهنگش شنیده میشد و آهنگساز جوانی که معتقد بود که کاملا غربی و آوانگارد میسازه درحالی که موسیقیش بسیار ایرانی شنیده میشد! بسیار جالبه که یک شنونده غربی که البته بسیار هم به موسیقی ما آشنا بوده این احساس رو پیدا کرده و ما احساس دیگری رو. به جای اینکه بهش تهمت بزنیم که فراماسون بوده و میخواسته توطئه کنه که ما عقب مونده بمونیم و زیبایی موسیقیمون رو بدزده! و از این حرفای تکراری بیایم بهش فکر کنیم. گوینده این حرفا برونو نتله موسیقیشناسی که هنوز هم تاثیرش در ایران دیده میشه هر چند در منبع اولیه ننوشته که منظورش کیا بودن اما بعدا اظهارنظر کرده که اشارش به دو اجرا از دهلوی و مشایخی بوده. کمی بعدتر اون این جملات رو در کتاب The Radif of Persian Music در مورد مشایخی آورد:
While there are a number of Iranian composers of
Western-style music, most of them seem to have kept the Iranian
traditions entirely outside the purview of their work, or to have
been content to introduce elements of the general sound.
Nevertheless, the classical music system in its specifics including
the radif have played a role here and there. One of the composers
who combined Western techniques and the radif is Alireza
Mashayekhi, who studied in Germany and Netherlands and then,
after some years residence in Iran, moved to North America. In
۱۹۶۶, he produced what is probably the first piece of Iranian electronic
music at the electronic music studio in Utrecht. It is entitled
“Shur” and, while a typical electronic piece of its time, it
includes some segments in which the lower tetrachord of the
dastgâh, and the main motif of darâmad, are clearly audible. The
point to be made is that Mashayekhi was operating to some
extent with the values of the traditional Iranian musician, beginning
the history of Iranian electronic music appropriately with
the radif, and using, for this first work, the dastgâh regarded first
in order and significance. Later, various other works of his
appeared, using elements of the radif as a musical and symbolic
basis: “Mahur” I, II, and III for an ensemble (consisting of any
The Radif Outside the Âvâz: Composed and Non-Classical Forms
instruments); “Ost-West II,” op. 80 (electronic), “Iranian
Aesthetic,” op. 77; and “Saba,” op. 75 (named after Abol-hassan
Saba).
راستی چرا او معتقد بود که بقیه آهنگسازا خودشون رو از موسیقی ایرانی دور میکنن و مشایخی و دولتشاهی مستقیم میرن سراغ موسیقی ایرانی؟ بازم تکرار میکنم که اینا رو برای سرکوب ننوشتم فقط نظر یک متخصص دیگست که میشه بهش فکرکرد شاید بشه به این فکرکرد تصور ما از موسیقی سمفنویک ایرانی چیه؟ ملودی روان؟ و خودمون رو مقابل این پرسش ببینیم که آیا مشخصه موسیقی ایرانی فقط ملودیپردازیه؟ با این حساب خون ایرانی رهبری هم که به حق یکی از برجستههای این سبکه نباید موسیقی سمفونیک ایرانی محسوب بشه چون شما به طور مستقیم ملودی ایرانی قابل بازشناسی توش نمی بینین. اینکه هر ایرانی احساس کنه این موسیقی ایرانیه؟ فکر نمیکنم اینطوری باشه چون اگر اینطوری بود در زمان ساخته شدن این آثار (چه مشایخی چه بقیه) کافی بود جلیل شهناز تار بزنه تا اون وقت مردم احساس کنن ایرانیه و الانم کافیه مثلا شجریان بخونه یا هایده یا معین تا مردم فورا احساس ایرانی بودن بهشون دست بده. اینکه غیر ایرانیها احساس کنن این ایرانیه؟ اونا حتا وقتی ما آثار باخ رو به نظر خودمون درست میزنیم هم میفهمن که این ایرانیه. یادم اومد بگم از گرهارد اشلگر پیانیست که چند بار ایران اومده به شوخی میگفت ایرانیها اکثرا باخ رو با بکشن میزنن و همزمان که چند خط رو با تغییر آکسان مخصوص ایرانی سلفژ میکرد به رسم رقص ما قِر کمر هم میداد. به نظرم بهتره به جای داغ کردن این بحث کی بهتره؟ برین سراغ کارای آهنگسازا، مطمئن باشین که هر آهنگسازی حداقل یکی دو تا کار خوب داره. اگر هم که میخواین زیباشناسی یک نوع موسیقی رو از پایه نقد کنین راهش این نیست. راستی فکر کردین چرا تا حالا مثلا در باب بیژن و منیژه یا دلاور سهند یا کاپریچیوی لعنتی یا یا تنظیمهای گریگوریانس و محمود یا آثار هوشنگ استوار یا رضا والی یا حتی تعداد بیشتری از قطعات رهبری یا ملیکاصلانیان یا مهران روحانی یا حسن ریاحی یا روشن روان یا چند ده نفر پیرو جوون و درگذشته دیگه چیزی نوشته نشده؟ اگر این کارو بکنین ارزش بسیار بیشتری در تاریخ هنر خواهد داشت و تاثیر بیشتری. اونوقت میشه بعد از مدتی خوانندهها خودشون قضاوت کنن. ببخشید که خیلی خیلی طولانی شد.

من کلا نمیدونم چرا شما مردم این همه جبهه گیری دارین و توسر هم میزنین. اگه ایشون برای نقد مشکلی داره میتونین ازش تشکر کنین که اولا یکی پیدا شده یه چیزی نوشته کمکش کنین بهتر شه. همه جای دنیا دست همو مردم میگیرن تا یه چیز بهتری بسازن بعد هم این همه چبهه گیری در مورد مشایخی را اصلا درک نمیکنم.! میتونین کلا اینهمه انفعالی برخورد نکنین.

با سلام.
آقای پور قناد در مورد مقاله ای که نوشتید نظرات زیادی داده شده و به نظرم نشون می ده شما دست روی نقطه ای گذاشتید که جای بحث داره و این بسیار خوبه.
آقای قاسم مردمی که شما از اونها صحبت می کنید سلیقه های مختلف دارند و هر کس مخاطب نوع خاصی از موسیقیه.موسیقی مورد بحث ما هم مخاطب خاص خودشو داره و مخاطب این موسیقی غالبا” عوام نیستند.
من فکر می کنم که شما وقتی می خواین یک اثر رو مورد قضاوت قرار بدین باید معیار قضاوت مشخصی داشته باشید.به نظر من قضاوت شما بر مبنای سلیقه و احساس شخصی خودتونه و معیار مشخص و شناخته شده ای ندارید چون افراد سلیقه های متفاوت دارند و منو شما نمی تونیم با بحث و جدل سلیقه ی کسی رو عوض کنیم.آقای پور قناد این اثر رو در چارچوب ساختاری که خود آقای مشایخی ادعا کرده این اثر داره بررسی کرده و معیارش مفاهیم مشخصی مثل سونات وموسیقی سمفونیکه… بررسی آقای پور قناد به نظر من یک بررسی حرفه ای و با فکره، اما نوع نگارش آقای پورقناد باعث شده که مطلب کمی به مقاله های جنجالی شبیه شه که به نظرم مقاله رو جذابترم کرده!در ضمن پر مخاطب بودن یک اثر هنری شرط کافی قوی بودن ساختار اون نیست حتی ماندگار بودن شرط کافی نیست عوامل مختلفی هست که همه تاثیر گذارند. البته به نظرم ماندگاری نشونه ی بهتری از پر مخاطب بودنه.

باسلام.
راستش گفته های آقای قاسم به شدت دور از چارچوب بحث و ناشی از نوعی قضاوت صرفا سلیقه ای است.به نظر می رسد ایشان اصلا مخاطب وشنونده حرفه ای این دست از آثار موسیقایی نیستند.مسلما همانگونه که از اسم آن پیداست موسیقی پاپ در میان اکثر ملل دارای جاذبه بیشتری است.ولی به نظر حقیر مقبولیت اثر نزد عامه مردم نشان از ارزش هنری یک اثر نمی دهد.گاهی می بایست در مورد آثاری که حامل تفکرات ژرف تر انسان هستند ولو سهل الوصول و موافق طبع نباشند مقداری حوصله نمود و با تحمل نوعی ریاضت شیرین قدم به قلمرو افکار سترگ انسانی نهاد.

جالب بودند

راستی در پاسخ به دوستانی که آثارموسیقایی را بر مبنای تعداد مخاطبان آنها ارزش گذاری می نمایند عرض کنم که آثار موسیقایی کم مخاطب،به زعم ما ناخوشایند،ناهنجار،خاص،دگراندیشانه و…نقش خویش را به نحو احسن در روند تاریخ موسیقی و هنر ایفاء می نمایند.چه ما آنها را بپسندیم و چه خیر.مهم نیست که منِ نوعی شوئنبرگ را دوست داشته باشم یا از آثار او ابراز انزجار کنم.در خصوص هر آهنگسازی چه وطنی و یا ینگه دنیایی و چه بزرگ و چه کوچک این قضیه صدق میکند.بدون دوره کلاسیک ،رماتیسیسمی از راه نمی رسید و هنر پست مدرن در بستر مدرنیته رشد و نمو می نماید.هر اثر هنری و هر قطعه موسیقایی یک تجربه بشریست(human experience)و این تجارب منحصر به فرد چاره ای جز پدیدار شدن ندارند.گاهی به زمین خوردن کودکی می مانند و گاهی به اوج پرکشیدن سیمرغی.

آثار مشایخی موسیقی نیست سر و صداهایی است که خیلی راحت هر کسی میتواند در عرض یک روز آماده کند و ارائه دهد مانند آلبوم اصوات خوشحال الکترونیک که جدا خجالت آور است آقای مشایخی اگر واقعا موسیقیدان و آهنگساز است یک اثر شبیه در گلستانه کامکار یا هزار دستان حنانه بسازد حداقل یک اثر مانند خواب های طلایی معروفی بسازد که چند نسل دارد آن را مینوازد یا زمزمه میکند

جناب پورقناد متاسفانه نقد شما خود دچار سطحی نگری شده است یعنی یک چیزهایی نوشتید شاید جالب باشد اما استفاده از حرف ها و کلمات عامه پسند وسطحی در موسیقی که در تمامی مطلب دیده میشود شان این نقد و نوشته را پایین آورده است . علیرضا مشایخی تئوریسین بسیار خوبی در موسیقی است و کسی نمیتواند مدعی عدم اشراف و دانش ایشان در موسیقی شود اگر مدعی عدم دانش ایشان باشید که دیگر بحثی با شما نیست ! قیاس میان اثر یک آهنگساز با دیگران هم بدعت خطرناکی است از بعد حرفه ای اینکه سی دی را در ضبط بگذارید و به این سادگی گوش کنید آنهم گوش شما که مشخص است چه اصواتی را به انتظار میکشد مسلما کار بیهوده ایست با خواندن برخی کامنت ها هم متوجه سواد موسیقیایی دوستان میتوان شد

این عصبیتی که در لحن شما وجود دارد زیبنده ی کسی که میخواهد وارد دنیای نقد شده و با تلاش بیشتر روزی عنوان منتقد را از آن ِ خود کند نیست .
سفارشم به شما کنترل بیشتر بر واژه هاتان است .

اما اینکه در برابر سخن ِ دیگران صحبتی نکردم ، دلیلش آن بود که آنها هیچ ادعایی نداشتند . انسانهایی که ” فقط ” نظر خود را گفته اند .
چه عیبی دارد ؟ هر کس میتواند نظر خود را بگوید . پس حتا اگر به زعم ِ بنده ایشان در انحراف و اشتباهی عمیق هم باشند به خود اجازه نمیدهم نظر ایشان را مورد عتاب قرار دهم .
اما دلیل ِ آنکه برای شما چند خطی را نگاشتم این بود که خود را در مقام ِ یک منتقد فرض کرده بودید و از اشتباهات متعددتان نمیتوانستم گذشت .

به هر روی … امیدوارم در زندگی ِ پیش رو کمی ملایم تر و با آگاهی بیشتر دست به قضاوت بزنید . شما را به مطالعه ی متاخرین سفارش میکنم
بی ادبی یا هجوم و حمله ، از ما منتقد نخواهد ساخت . بله دیده ام نمونه های تلویزیونی ِ بی مبالاتی و توهین را ، اما باور بفرمایید ایشان پس از چند صباحی محو خواهند شد .

فرانسویها بیشتر احترام را به روشنفکران و منتقدین میگذارند و در برابر فقط از ایشان ” احترا” توقع دارند . یعنی سخت ترین و تیز ترین انتقادها را نیز ” میبایست ” با احترام ادا کنند .
نمیدانم چرا در ایران که بسیار با کشورهای صاحب فرهنگ فاصله دارد اوضاع بر این منوال است .
دوست عزیزم سجاد جان ! من و شما باید شرایط بهتری را برای فرهنگ رقم بزنیم .
با بی احترامی و تمسخر و تحقیر هیچ چیز درست نخواهد شد .
بیایید حرفه ای باشیم و حرفه ای صحبت کرده و عمل نماییم .
درود بیکران بر شما

آفرین بر درک و فهم بالای آقای سجاد پور قتاد. به جهت نوشتن این مقاله و تحلیل خوب و منصفانه ایشان. امیر آهنگ