حتی پیش از این که به کیفیت ترجمه یا محتوای علمی کتاب «مکتوبات فارسی در باب موسیقی، قرن پنجم تا نهم هجری» بپردازیم این کتاب نکته‌ای در خور توجه دارد؛ روند درست و مرسوم کار دانشگاهی. اصل کتاب که بیش از یک دهه پیش منتشر شده پایان‌نامه‌ی دکتری مؤلف، مهرداد فلاح‌زاده بوده است. مترجم، سهند سلطان‌دوست نیز چنان که خود مقدمه‌ی کوتاهش بر کتاب اشاره می‌کند در جریان کار روی پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشدش با این منبع مهم آشنا شده و به ترجمه‌ی آن همت گماشته است.

به عقیده یِ نگارنده سلوکِ شهیدی با شعر پارسی دیگر ویژگی برجسته ی ساز و آواز شهیدی است که همپای نوازندگی اش در شکل گیری سیمایِ یگانه یِ آواز شهیدی نقشی مهم ایفا می کند. امّا این سلوک چیست و چگونه؟ فرهنگ ایرانی حدود چهارقرن پس از فروپاشی ساسانیان شروع به بالیدن دوباره کرد و یکی از جلوه هایِ برجسته ی این زایش دوباره، پی ریزی مذهب عشق در عرفان ایرانی بود که بزرگترین تجلّی گاه آن شعر پارسی است و قلّه های آن در قرن ششم و هفتم هجری. اشاراتی به اشعار بزرگانِ شعر پارسی که شخصیّت ها و اندیشمندانِ بزرگی نزدِ تک تک ایرانیان و پارسی زبانان هستند، خود گواهی است بر تاثیرِ شگرف این مذهب، در رفتار و منش ایرانی چنانکه حکیم نظامی گنجوی حقیقت جهان را عشق می داند که کششی است ویژه یِ طبعِ آن:

شیوه ی ساز و آوازِ استاد عبدالوهاب شهیدی از دوچشم اندازِ ویژه قابل بررسی و تعمّق است، نخست عود نوازی و دوّم سلوک شهیدی با شعرِ پارسی. از زبان شهیدی شنیده اییم که دغدغه یِ عودنوازی و علاقه یِ ایشان به سازِ عود (بربت، رود) در زمانِ حضورش در جامعه یِ باربد نزد استاد اسماعیلِ مهرتاش شکل گرفت، هنگامی که در نمایش لیلی و مجنون، شهیدی در نقشِ مجنون باید رود می نواخت و برای این منظور از نوازنده ای عراقی برای نواختن دعوت شده بود. شهیدی می گوید مقدّمات عودنوازی را از نوازنده یِ عراقی آموخت و سپس شیوه یِ نوازندگیِ تار را بر عود پیاده کرد و لهجه ی این ساز را ایرانی نمود.