در سالهای بعدی وردی بعضی از آثار اولیه خود را بازنویسی کرد، به ویژه نسخه جدید دون کارلوس، جبر سرنوشت و سیمون بوکانگرا. اتلو، بر اساس نمایشنامه ویلیام شکسپیر با اشعاری از مفیستوفله (Mefistofele) و آرجیو بویتو (Arrigo Boito) که اولین اجرای آن در میلان در سال ۱۸۸۷ بود، ساخته شد. این موسیقی ادامه دار است و امکان تقسیم آن برای اجرا در یک کنسرت نیست. اگرچه این یک شاهکار ارکستری است اما بعضی ها وجود ملودی در این اثر را، آنطور که در دیگر آثار اولیه وردی وجود داشته کم می دانند.
اما بعضی دیگر آن را بهترین اپرای تراژیک، زیباترین اثر، پر معنی ترین موسیقی و غنی ترین شخصیت سازیهای وردی می دانند، به علاوه این اثر از پیش درآمد و مقدمه نیز برخوردار نیست، چیزی که شنوندگان موسیقی وردی با عدم وجود آن آشنا نیستند!
آرتورو توسکانینی در اولین اجرای جهانی این اپرا نوازنده ویلنسل بود و دوستی وی با وردی از آنجا آغاز شد، آهنگسازی که توسکانینی او را هم مقام با بتهوون حرمت می گذارد. آخرین اپرای وردی “سرجان فالستاف” (Falstaff) بود، با اشعاری از بویتو که بر اساس “همسران مسرور کاخ وینزر” (Merry Wives of Windsor) از شکسپیر و ترجمه ویکتور هوگو از آن به فرانسه بود.
قسمتی از اپرای falstaff
را بشنوید
این اپرا موفقیتهای جهانی داشت و یکی از بهترین اپراهای طنزی است که نبوغ وردی را به عنوان یک استاد هنر کنتر پوان (contrapuntist) نشان می دهد. در سال ۱۸۹۴ وردی، باله کوتاهی را برای تولید فرانسوی از اپرای اتلو ساخت که آخرین اثر ویژه ارکستری اش بود. سالها بعد توسکانینی آن را با برچسب شرکت ضبط ویکتور RCA به همراه ارکستر سمفونیک NBC ضبط نمود و در سال ۱۹۴۷ اجرای کامل آن اپرا را رهبری نمود.
در سال ۱۸۹۷ وردی آخرین اثر خود را کامل نمود، “مادر مریم” (Stabat Mater) با متنی به زبان لاتین، این اثر آخرین از مجموعه ۴ اثر مذهبی وردی بود که همه آنان به زبان لاتین می باشند: “سلام حضرت مریم” (Ave Maria) برای کر، “مادر مریم” ترکیبی از کر و ارکستر، “مریم باکره مقدس” (Laudi alla Vergine Maria) برای گروه کر زنان و “آهنگی در ستایش خداوند” (Te Deum) برای دو گروه کر و ارکستر.
قسمتی از اپرای falstaff
را بشنوید
در ۲۹ جولای ۱۹۰۰ پادشاه آمبرتو اول ایتالیا به قتل رسید و این اتفاق آهنگساز سالخورده را به وحشت انداخت. یک سال بعد در حالی که وردی در هتل بزرگ میلان اقامت داشت، در ۲۱ جولای ۱۹۰۱ دچار سکته قلبی شد. روز به روز ضعیف تر شد و شش روز بعد در ۲۷ جولای ۱۹۰۱ از دنیا رفت. آرتورو توسکانینی ترکیبی از چندین ارکستر و کر وردی را در مراسم خاکسپاری آهنگساز در میلان رهبری نمود که آن روز به عنوان بزرگترین اجرای عمومی در تاریخ هنر ایتالیا ثبت شد!
تاریخ نگاران موسیقی، قطعه “آوازهای کر از بردگان عبری” (Va pensiero) قسمت سوم اپرای نابوکا ی وردی را به عنوان اسطوره ای ثبت نموده اند، زیرا زمانی که این قسمت در میلان خوانده شد همزمان با زیر سلطه بودن بخش وسیعی از ایتالیا توسط دولت اتریش بود. تماشاگران با غیرت میهن پرستانه نسبت به اسرای تبعید شده از سرزمینشان تقاضای تکرار آن قسمت از اپرا را کردند که البته تکرار آن از دید دولت ممنوع بود و آن اتفاقی بسیار مهم به حساب می آمد.
با این افشاسازی، مقام وردی به عنوان پیشرو موسیقی مبارزه جویانه آشکار شد و فعالیت وی مدتی به تعلیق افتاد. از طرفی دیگر در طی تمرین اپرا، بازیگران نقش کارگران، در هنگام تمرین قطعه “آوازهای کر از بردگان عبری” بازیشان را متوقف کردند و به حرمت تاثیرات مهم این ملودی آن را تشویق نمودند، در حالی که قضاوت موقعیت سیاسی وردی در تابستان ۱۸۴۶ در ارتباط، با قطعه کر “ارنانی” که یکی از شخصیتهای آن از نام کارلو به پیو تغییر نام یافت، مورد بررسی قرار داشت.
چرا که منظور آهنگساز اشاره به پاپ پنجم مدفاع حقوق زندانیان بوده!
افسانه وردی به عنوان آهنگساز آغاز کننده جنبش رهایی بخش به شعار “زنده باد وردی” نیز بدل شده و در سرتاسر ایتالیا همراه با شعار “ویکتور امانوئل دوم پادشاه ایتالیا” فریاد زده می شد.
بدن بی جان آهنگساز پیش از منتقل شدن به قبرستان به قسمت یابودها برده شد، جایی که آرتورو توسکانیننی گروه بسیار بزرگ شامل ۸۲۰ خواننده کر و ارکستر را در خواندن “آوازهای کر از بردگان عبری” در کازا دی ریپوزو رهبری کرد.
وردی به عنوان عضو قائم مقامی کشور در سال ۱۸۶۱ به در خواست رئیس جمهور کاوور منسوب شد که خود در سال ۱۸۶۵ از این سمت استعفا داد. در سال ۱۸۷۴ از طرف ویکتور امانوئل دوم عنوان سناتور پادشاهی به وی داده شد.
۱ نظر