روش سوزوکی (قسمت چهل و نهم)

اگر تو اراده به انجام کاری می‌کنی، به آن عمل کن

آگاهی و معرفت به چه کار می‌آید؟ صبح یکی از روزها در سال ۱۹۵۳ یک خبرنگاری به من تلفن کرد که مرا مطلع کند که ژاک تی باود (Jackues Thibaud) در هواپیمائی بر فراز کوه های آلپ جزو سرنشینان بوده سقوط کرده و او مرده است!

وحشت زده و شوکه شده بودم که به هیچ وجه در شرایطی که نبودم که اطلاع و توضیحی درباره این مردِ نامدار بدهم، در آنجا در حالی که گوشی تلفن را در دست داشتم و در حالتی قرار گرفته بودم که مثل این بود که یکی از نزدیکترین و گرانبهاترین کسانم را که دیگر غیرقابل برگشت بود از دست داده بودم؛ از شوک بی سر و صدا اشک می‌ریختم به نظرم می‌آمد که رابطه ای خیلی نزدیک با او داشتم؛ من هرگز با او روبرو نشده بودم اما او از خیلی زمانهای گذشته در قلب من زندگی می‌کرد.

نوازندگیش را خیلی دوست داشتم و یکی از تحسین کنندگانش بودم، از بیش از بیست سال همیشه به صفحه‌هایش گوش می‌دادم، بیان و شیوه اجرایش و نوازندگیش را می‌آموختم و از بینش و شخصیتش و بی‌آلایش بودنش هم بهره مند می‌شدم. موسیقی اش بوسیله صداهای اجراییش در روح و قلب من زنده بود و در درون من تحسین و مهری ماندگار بجای گذاشته بود.

چه حسی ویژه و عجیب است و در یک لحظه به این می‌اندیشیدم که انسان در عقل و خرد زندگی نمی‌کند بلکه بواسطه توانِ این زندگی و نیروی فوق العاده صدا، صوت، طنین زنده است و جانی دارد، بدون فرم من به این واژه‌ها و گفتارها در گذشته دست یافته بودم که امروز چراغ راه خط زندگی ام را تشکیل داده اند. پنجاه سال پیش «وجدان صدای خداست»ِ تولستوی راه مرا به من نشان داده بود که با این عقیده و ایمان زندگی کنم و حالا این عقیده و ایمان زندگی من شده است.

موسیقی، زبانِ زندگی

اما اصولا زندگی چیست؟

این زندگی که ما در آن سعی می‌کنیم که ادامه اش بدهیم، یک جستجو است، جستجوی رسیدن و دستیابی به خوشبختی. انسان های کمی هستند که در پی جستجوی حکمت زندگی هستند. کودکان در سلامت نفس خویش در پی جستجوی حقیقت، مهربانی و زیبایی هستند، پایه و ریشه مهر و عشق من گمان می‌کنم حقیقتِ انسانِ طبیعی، همچنان که گاوتاما بودا (Gautama Buddha) هم‌چنین وصف می‌کند و همچنین موتسارت و موسیقی اش که شادی و شعف و مهر و دوستی را به من آموخت که زوال را از بین می‌برد و باید به آن عقیده داشت و این را من از تی باود آموختم که جریان نیروی حیات در ما ارزشمندترین دارندگی ای هست که ما آن را در خودمان داریم.