زوج باربیرولی از مشهورترین زوجهای هنری در موسیقی کلاسیک هستند، مخصوصا جان باربیرولی با وجود اینکه ۳۸ سال قبل از همسرش درگذشته است، هنوز شهرت بسیار زیادی در میان رهبران جهان دارد. رهبر والا مقام انگلیسی؛ جان جیووانی باتیستا باربیرولی (John Barbirolli)، در ۲ دسامبر ۱۸۹۹ در هولبورن-لندن و در خانواده ای موسیقیدان با اصلیت فرانسوی-ایتالیایی متولد شد. پدرش لورنزو و پدربزرگش آنتونیو، ویلنیستهای برجسته ایتالیایی و عضو ارکستر لا اسکالای میلان بودند که در فوریه ۱۸۸۷در اولین اجرای اتلو اثر وردی در آنجا شرکت داشتند. مادرش لوئیز ماری متولد جنوب فرانسه بود.

جان باربیرولی در سنین پائین نواختن ویلن را آموخت و در ۷ سالگی آنرا به ویلنسل تغییر داد، در ۱۰ سالگی وارد کالج موسیقی ترینیتی لندن شد و در ۱۲ سالگی به آکادمی رویال موزیک برای ادامه تحصیل فرستاده شد. در سال ۱۹۱۶ جوانترین عضو ارکستر تالار ملکه بود و در سال ۱۹۱۷ اولین رسیتال سولوی ویلنسل خود را در لندن اجرا نمود. قبل از پایان جنگ جهانی اول به ارتش پیوست و در این دوره اولین فرصت رهبری ارکستر را به دست آورد.

در سال ۱۹۱۹ از ارتش بیرون آمد و در ارکستر سمفونیک لندن و ارکستر کانونت گاردن با رهبری توماس بکام به نوازندگی پرداخت، همچنین در گروههای رقص، سینماها و سیرکها به نواختن ویلنسل می پرداخت، ”در همه جا به غیر از خیابان” چیزی که سالها بعد آن را با افتخار بیان نمود! در اولین اجرای کنسرتوی ویلنسل اثر ادوارد الگار (Edward Elgar) در سال ۱۹۴۲، او سولوئیست بود و پس از آن در اجرای دو کوارتت زهی به عنوان نوازنده ویلنسل شرکت کرد که از آن پس دریافت رهبری چیزی است که آرزویش را داشت.

در سال ۱۹۲۶ از طرف فردریک آئوستین کارگردان هنری اپرای ملی بریتانیا از وی دعوت شد در یکی از سفرهای آنان، اولین رهبری اپراتیک خود را به نمایش بگذارد، در بندر نیوکاسل-رودخانه تاین در سپتامبر ۱۹۲۶ اپرای “رومئو و ژولیت” اثر چالرز گونود (Charles Gounod) را رهبری نمود. همچنین “خانم پروانه” و “آیدا” را در همان هفته با آنان رهبری نمود. در طی شش سال بعدی کانونت گاردن را در سفرهای آنان رهبری نمود.

در سال ۱۹۳۳ به عنوان رهبر ارکستر اسکاتلندی در گلاسگاو منصوب شد و و در آنجا آغاز به اجرای آثار غنی سمفونیک و بزرگ نمود که پیش از این آنها را رهبری نکرده بود. در دسامبر ۱۹۲۶ ارکستر سمفونیک لندن را رهبری کرد که آن بلافاصله به عنوان جایگزینی برای توماس بیکام بود، زیرا بیکام با اجرای سمفونی دوم الگار (Elgar) مخالفت کرد.

باربیرولی در نتیجه چندین کنسرت آنان را در لندن رهبری نمود. با آنکه تا آن زمان به عنوان رهبری بزرگ و برجسته ارکستر اسکاتلندی شناخته شده بود، با اینحال زمانی که از وی دعوت شد به عنوان رهبر دائمی به جای توسکانینی در ارکستر فیلارمونیک نیویورک وارد شود، صدای دنیای موسیقی به مخالفت درآمد!

منصوب شدن وی توسط فیلارمونیک نیویورک تا بخشی به دلیل نام پرآوازه ای بود که توسط سولوئیست هایی همچون کریسلر و روبنشتین که در ارکستر با وی کار کرده بودند، به وجود آمده بود و همچنین در ضبط هایی که برای HMV آنان را رهبری نموده بود. جان باربیرولی برای هفت فصل در فیلارمونیک نیویورک رهبری نمود.

موومان اول از کنسرتو ابوا اثر وائگن ویلیامز با رهبری جان باربیرولی و تکنوازی همسرش اولین را بشنوید

هرچند بسیار زود توسط بسیاری از اعضای ارکستر و حضار مورد پذیرش و احترام واقع شد اما بعضی از منتقدان نیویورک از ابتدا با وی مخالف بودند و او از نقدهای آنان و رفتار برخی از تماشاگران که توسکانینی را بت خود می دانستند رنج می برد. در زمان حضورش در فیلارمونیک نیویورک آثار مطرح و استاندارد جهانی و بسیاری از آثار آهنگسازان انگلیسی همچنین آثار جدید آهنگسازان آمریکایی را با هدف معرفی آنان رهبری نمود.