بیچام به اندازه کافی عمر کرد تا آثاری را نیز به صورت استریو ضبط کند. علیرغم اینکه او در اوایل دهه سی قرن بیستم در برنامه های آزمایشی ضبط استریوفونیک در انگلیس شرکت کرده بود و سمفونی ژوپیتر موتسارت را اجرا کرده بود اما از این فرایند جدید ضبط ابراز ناآگاهی می کرد. کارهای ضبط شده او به صورت استریو عبارتند از: اجراهایی از پوئم سمفونیک تاپیولای سیبلیوس که سپس به عنوان اولین صفحه های ال پی سرافیم (Seraphim) منتشر شد و موسیقی متن او برای توفان (The Tempest).
بیشتر صفحه های بعدی بیچام با شرکت EMI ضبط و با لیبل HMV در انگلستان و با لیبل های the Angel یا Capitol در ایالات متحده روانه بازار شدند.
ای ام آی و بی بی سی، آلبوم هایی را تهیه کردند که گزیده هایی از تمرین ها، جلسه های ضبط، کنسرت های بیچام، مصاحبه هایی با او و موزیسین هایی که او را می شناختند و هم چنین نمونه های از شوخ طبعی او را در بر می گرفتند.
در یکی از تمرین ها وقتی که نوازنده توبا یکی از نت ها را اشتباه نواخت، بیچام فریاد زد که «ممنونم. حالا لطف می کنید سیفون را هم بکشید!؟» وقتی که بیچام مشغول ضبط صفحه مشهور لا بوهم در سال ۱۹۵۶ بود، از یوسی بیورلینگ و رابرت مریل خواست که یکبار دیگر دوئت خود را اجرا کنند در حالی که اولین برداشت از آن خوب بود.
زمانی که از او دلیل این درخواستش را پرسیدند او پاسخ داد که: «لذت می برم وقتی این دو پسر جوان این قطعه را می خوانند!»
یکی از کارهای ضبط شده او که بسیار بحث برانگیز شد ضبط تنظیم سر اوژن گوسنز (Sir Eugene Goossens) از مسیحا (Messiah) ساخته هندل بود که برای یک ارکستر کاملِ مدرن تنظیم شده بود.
آخرین صفحه های او در دسامبر ۱۹۵۹ ضبط شدند که تعدادی از آن ها نیز پس از مرگش منتشر شدند.
رابطه بیچام با دیگر رهبران انگلیسی همیشه دوستانه نبود. از نظر سر هنری وود (Sir Henry Wood) بیچام یک تازه به دوران رسیده بود. وود به موفقیت بیچام حسادت می ورزید.
سر آدریان بولت (Sir Adrian Boult) که فردی وسواسی بود معتقد بود که بیچام به عنوان یک فرد و موزیسین شخصیت دافعی دارد؛ سر جان باربیرولی (Sir John Barbirolli) نیز به او اعتماد نداشت
.
سر مالکولم سارجنت نیز در پایه ریزی ارکستر فیلارمونیک لندن با بیچام همکاری می کرد و دوست و همراه او بود اما با این وجود به سوژه ای برای طعنه ها و کنایه های بیچام تبدیل شده بود، مثلا بیچام هربرت فون کارایان را «گونه موسیقیایی مالکولم سارجنت» توصیف می کرد. رابطه بیچام با رهبران خارجی اغلب بسیار خوب بود. بیچام با آرتور توسکانینی خوب کنار نمی آمد، اما ویلهلم فورت ونگلر را دوست داشت و او را تشویق می کرد، پیر مونتو (Pierre Monteux) را تحسین می کرد، رودلف کمپ (Rudolf Kempe) را به عنوان جانشینش در ارکستر فیلارمونیک سلطنتی تشویق می کرد.
بیچام هم چنین مورد تمجید فریتز راینر (Fritz Reiner)، اتو کلمپرر (Otto Klemperer) و هربرت فون کارایان قرار گرفت.
۱ نظر