آئور به اجرای سونات به همراه بسیاری از پیانیستهای بزرگ ادامه داد. پیانیست همنواز مورد علاقه وی آنا یسیپوآ (Anna Yesipova) بود که به همراه وی تا سال مرگ این هنرمند ۱۹۱۴ به اجرا پرداخت. از دیگر همنوازانش: آنتون روبینستین، تئودور لشیتسکی (Theodor Leschetizky)، رائول پونگو (Raoul Pugno)، سرجی تانیف (Sergei Taneyev) و ایوگن دآلبرت (Eugen d’Albert) بودند.
در سالهای ۱۸۹۰ او مجموعه ۱۰ سوناتهای بتهوون را اجرا کرد. همچنین سوناتهای برامس برای ویلن و پیانو را نیز معرفی نمود. در سال ۱۹۱۸ آئور به آمریکا نقل مکان کرد. در ۲۳ مارچ ۱۹۱۸ در تالار کارنگی نواخت و همچنین در بوستون، شیکاگو و فیلادلفیا اجراهایی داشت. وی به چندین هنرجو به طور خصوصی در خانه اش در منهتن تدریس می کرد. در سال ۱۹۲۶ به کانون هنرهای موسیقی و در سال ۱۹۲۸ به مرکز موسیقی کورتیس در فیلادلفیا پیوست.
با اجرای کنسرتو ویولون اثر چایکوفسکی در سال ۱۸۷۴ در مسکو، چایکوفسکی از آئور برای چنین اجرایی تقدیر فراوان نمود، ظرافت و لطافت شاعرانه در هنر وی یکجا جمع شده بود.
آئور از ضعف دست رنج می برد با این حال از تمرین مستمر برای از دستن ندادن تکنیک باز نمی نشست. خود او نوشته است: “دستانم بسیار ضعیفند و قدرت فیزیکی آنان آنقدر کم است که اگر زمانی برای چند روز ننوازم و بعد ساز را بردارم، احساس می کنم که هیچ قدرت و مهارت نوازندگی ندارم!” علی رغم این ضعف جسمانی آئور با تمرین بی وقفه بر آن مشکل غالب بود. زمانی که به آمریکا رفت چندین ضبط انجام داد.
این آثار تکنیک عالی ویلنیست، زیر و بم سازی بی عیب و ریتمی سر زنده و نوازندگی درخشان وی را منعکس کرده اند. طبع موسیقی اش محافظه کارانه و در عین حال بی آلایش بود. وی آثار ویوتام (Henri Vieuxtemps) و هنریش ویلهم ارنست (Heinrich Wilhelm Ernst) را دوست می داشت و از آن آثار در تدریسش نیز استفاده می نمود.
زمانی که هنرجویی از نواختن افسانه اتلو اثر ارنست امتناع ورزید و آن را “موسیقی بد” نامید، آئور عقب ننشست و گفت:” و آنرا آنقدر خواهی نواخت تا “موسیقی خوب” از آن شنیده شود و تا آن زمان هیچ قطعه دیگری نخواهی نواخت!” آئور موسیقی باخ را کم می نواخت. اگرچه دوبل کنسرتو ویولون از باخ مورد علاقه وی بود اما هیچ گاه هنرجویانش را مجبور به نواختن آن نکرد.
آئور رهبر فعالی نیز بود. وی در سالهای ۱۸۸۰ و ۱۹۹۰ رهبر ارکستر انجمن موسیقی روس بود. وی همیشه آرزو داشت تا تک نوازهای خارجی را رهبری کند، همان کار را در هنگام اجرای یوآخیم از روسیه کرد و هنرجویانش را زمانی که در خارج از کشور کنسرت داشتند، رهبری می کرد. آئور به عنوان یکی از مهمترین استادان ویلن به یاد آورده می شود و بسیاری از ویلنیستهای برجسته، هنرجویان وی بوده اند همچون: میشا المان (Mischa Elman)، یاشا هایفتز (Jascha Heifetz)، ناثان میلشتین (Nathan Milstein)، افرم زیمبالیست (Efrem Zimbalist) و معلم بزرگ ویلن ساشا لاسرسون (Sasha Lasserson) را در میان بسیاری دیگر می توان نام برد.
آئور همچنین به کلارا راکمور (Clara Rockmore) ویلن آموخت، کسی که بعدها یکی از نمونه های استعدادهای درخشان بود. همانند پیانیست فرانتس لیست در تدریس، آئور نیز تنها روی تکنیک متمرکز نمی شد. به جای آن بیان و مفهوم موسیقی هنرجویان را بهبود می بخشید. اگر هنرجویی دچار مشکل در تکنیک می شد آئور راه حلی پیشنهاد نمی داد.
۱ نظر