عکسها و مدارک آرشیوی فیلارمونیک نیویورک حاکی از آن است که در سالهای ۱۸۷۶ تا ۷۷ لئوپولد دامروش (Leopold Damrosch) و فرانتز لیست (Franz Liszt) رهبری ارکستر را بر عهده داشتند، لیست در سال ۱۸۷۸ ارکستر را ترک کرد و در رقابت با آن اجتماع سمفونی نیویورک را در همان سال به وجود آورد. پس از مرگ او در سال ۱۸۸۵ پسر ۲۳ ساله اس؛ والتر، جای او را گرفت و رقابت خود را با فیلارمونیک ادامه داد. این والتر بود که توانست اندرو کارنگی را متقاعد کند که شهر نیویورک به یک سالن کنسرت درجه یک، نیاز مبرم دارد.
بدین ترتیب در ۵ مه ۱۸۹۱ در مراسم افتتاحیه تالار جدید، کنسرتی با رهبری والتر به همراه آهنگساز روسی چایکوفسکی (Piotr Ilyich Tchaikovsky) برگزار شد که نام این تالار بعدها از نام سازنده آن اندرو کارنگی گرفته شد.
تالار کارنگی تا سال ۱۹۶۲ خانه اصلی ارکستر فیلارمونیک نیویورک بود. تئودور توماس (Theodore Thomas) آمریکایی متولد آلمان که شهرت و محبوبیت فراونی را به عنوان رهبر ارکستر کسب کرده بود و برای سالها با فیلارمونیک در رقابت بود، سرانجام در سال ۱۸۷۷ رهبری فیلارمونیک را بر عهده گرفت، به استثنای فصل ۱۸۷۸-۷۹ که توماس در سینسیناتی به سر می برد و آدولف نئوندورف (Adolph Neuendorff) رهبری گروه را بر عهده گرفت.
وی پیش از ترک ارکستر در سال ۱۸۹۱ آنرا به مرحله بالاتر و شهرت و مهارت فراوانی رساند و برای ایجاد سمفونیک شیکاگو، ۱۳ نوازنده فیلارمونیک را با خود برد. دیگر رهبر نامی فیلارمونیک آنتون سیدل (Anton Seidl) بود. سدیل برداشتی رومانتیک در اجرای آثار داشت و دارای شیوه ای محافظه کارانه در عین حال ناب و متفکرانه بود.
در دوره رهبری او، فیلارمونیک موفقیتهای فراوانی کسب کرد و اولین اجرای جهانی خود را از اثر معروف آهنگساز مشهور جهان، دورژاک، سمفونی نهم، را به روی سن بردند. مرگ ناگهانی سیدل در سال ۱۸۹۸ از مسمومیت غذایی در سن ۴۷ سالگی ماتم و اندوه فراوانی به همراه داشت!
دوازده هزار بلیط در مراسم سوگواری او که در خانه اپرای متروپلیتن برگزار می شد به فروش رفت و ارکستر کنسرتی را به احترام و یاد او برگزار کرد. در سال ۱۹۰۹ برای بهبود بخشیدن اوضاع مالی فیلارمونیک، گروهی از ثروتمندان نیویورکی که توسط دو خانم هدایت می شد یعنی خانم ماری سنی شلدون (Mary Seney Sheldon) و مینیه اونترمیر (Minnie Untermyer)، سازمان ضامنین را تاسیس کردند و مدیریت و سازماندهی مالی ارکستر را بر عهده گرفتند.
آنان مسئول انتساب گوستاو مالر به عنوان رهبر اصلی ارکستر بودند و تعداد کنسرتهای ارکستر را از ۱۸ به ۵۴ در هر فصل افزایش دادند. ارکستر فیلارمونیک نیویورک تنها ارکستر سمفونی ای بود که مالر در آنجا به عنوان رهبر کار می کرد و هیچ وظیفه ای در سازماندهی بخش اپرا نداشت، اینکار به منظور آزاد گذاشتن او در ایجاد فضای عمیق تر مملو از سمفونیهای شاعرانه بود.
این اولین بار بود که مالر در نیویورک رهبری می کرد، وی همچنین آثاری را که خود آهنگسازی کرده بود را با اجرای ارکستر به حاضرین معرفی کرد. با شروع کار مالر، هم به عنوان آهنگساز و هم رهبر ارکستر، فصلها گسترش یافتند و حقوق موسیقیدانان بالا رفت.
امکان اجراهای بیشتر و رقابت برای پا گذاشتن به قرن بیستم باز بود. در سال ۱۹۱۱ مالر با مرگی ناگهانی و غیر قابل انتظار از دنیا رفت و فیلارمونیک جوزف استرانسکی (Josef Stransky) را جانشین وی کرد! بسیاری، از انتخاب استرانسکی متعجب شدند زیرا او را جانشین شایسته ای برای مالر نمی دانستند. استرانسکی کنسرتهای ارکستر را تا سال ۱۹۲۰ رهبری کرد و همچنین اولین ضبط ارکستر را در سال ۱۹۲۱ انجام داد.
سلام.پس تالار گفت و گو چرا باز نمیشه؟