بری امانوئل تاکول یک هورن نواز استرالیایی فرانسوی است که بیش تر تجربه حرفه ای خود را در انگلستان و در ایالات متحده آمریکا کسب کرده است. او در پنجم مارس ۱۹۳۱ در شهر ملبورن استرالیا در خانواده ای که همگی اهل موسیقی بودند به دنیا آمد. او قبل از آنکه خواندن و نوشتن بیاموزد نت ها را می شناخت. پس از آموختن پیانو، ارگ و ویولون در گروه کر کلیسای جامع سن اندرو در سن ۱۳ سالگی با هورن آشنا شد و ۶ ماه بعد به طور حرفه ای آن را می نواخت.
او تحصیلات خود را در کنسرواتور موسیقی سیدنی زیر نظر آلن مان (Alan Mann)، یکی از تاثیرگذارترین نوازندگان سازهای برنجی در استرالیا، به پایان رساند.
تاکول میگوید:«هورن من را انتخاب کرد نه من آن را. از همان ابتدا می دانستم که می توانم این ساز را به خوبی بنوازم.»
به گفته تاکول ماجرای انتخاب این ساز از این قرار است که: «روزی در حالیکه با خواهرش پاتریشیا، چارلز مکراس (Charles Mackerras) و یک هورن نواز فرانسوی از یک گروه سمفونیک محلی دور هم نشسته بودند، پاتریشیا سعی می کند آینده بری را به عنوان یک نوازنده تصور کند. هورن نواز پیشنهاد داد که چرا هورن را انتخاب نمی کنی؟».
تاکول این پیشنهاد را قبول کرد و طی ۲ سال به ارکستر سمفونیک سیدنی پیوست! زمانی که بری این ماجرا را در جشنواره انجمن هورن نوازان انگلیس در سال ۲۰۰۵ تعریف می کرد، با همان حس شوخ طبعی خود رو به حاضران گفت: «یواش یواش نت ها را یاد می گرفتم؛ کاری نداشت!». در واقع هورن یکی از دشوارترین سازها برای نواختن در ارکستر است.
قسمتی از روندو در “ر” اثر موزار را بشنوید
جوزف پُست بری را در سن ۱۵ سالگی به عنوان سومین هورن نواز در ارکستر سمفونیک ملبورن انتخاب کرد. یک سال بعد او به ارکستر سمفونیک سیدنی به رهبری یوجین گوسنز پیوست و به مدت ۳ سال و نیم با آن ها همکاری کرد و سپس به انگلیس رفت. اولین دوره کاری او در ارکستر هاله (Hallé) به رهبری سِر جان باربیرلی بود.
پس از دو سال، بری به ارکستر ملی اسکاتلند به رهبری کارل رانکل و در سال بعد به ارکستر سمفونیک بورنماوث به رهبری چارلز گراوز پیوست. در سال ۱۹۵۵، او به عنوان هورن نواز اول ارکستر سمفونیک لندن انتخاب شد. در ۱۳ سال عضویتش در ارکستر سمفونیک لندن که کلا توسط نوازندگان اداره می شد، بری به عنوان عضو هیئت مدیره و ۶ سال نیز به عنوان رئیس هیئت مدیره انتخاب شد.
رهبران اصلی در این ۱۳ سال جوزف کریپز (Josef Krips)، پیر مونتو (Pierre Monteux)، ایستوان کرتز (István Kertész) و آندره پِروین (André Previn) بودند.
بری در سال ۱۹۶۸ از عضویت ارکستر سمفونیک لندن استعفا داد تا حرفه خود را به عنوان تکنواز و رهبر ادامه دهد. قبل از اجرای آخرین کنسرت خود با ارکستر سمفونیک بالتیمور در سال ۱۹۹۷ ف بری به مدت ۳۰ سال یک تکنواز باقی ماند او شاید تنها استاد هورنی است که چنین کاری کرد به جای اینکه همراه با اجرای کنسرت در ارکستر نیز فعالیت کند یا به تدریس بپردازد.
بری با اجرای چند صد کنسرت توسط منتقدان هم چنان به خاطر «شکوه آوای زیبای» نوازندگی، «درخشش ابریشمی صدا»، «جوهر موسیقای بی نظیر عبارت ها» و «آسانی غیرقابل باور نوازندگیش» مورد تحسین قرار گرفته است. او رکود بیش ترین قطعات ضبط شده را با بیش از ۵۰ قطه در بین هورن نوازان از آن خود کرده است. بری همچنین ۳ بار نامزد دریافت جایزه گِرَمی (Grammy) نیز بوده است.
آخرش نفهمیدیم، موتزارت درسته موزارت درسته یا موزار؟