پخش های تلویزیونی شبکه NBC بر روی دیسکتهایی با ضبط الکتریکی نگهداری می شد، هم بر روی ۷۸-rpm و ۳۳-۱/۳ rpm ضبط می شد تا آنکه در سال ۱۹۴۷ شبکه NBC از نوار کاست استفاده کرد. صدها ساعت از تمرینهای توسکانینی به همراه ارکستر NBC در آرشیو میراث توسکانینی در کتابخانه عمومی نیویورک نگهداری می شود. توسکانینی اغلب به دلیل نادیده گرفتن موسیقی آمریکایی مورد انتقاد قرار گرفته، گرچه در ۵ نوامبر ۱۹۳۸ دو اثر ارکستر از ساموئل باربر (Samuel Barber) را رهبری کرد.
در سال ۱۹۴۵ ارکستر سمفونیک NBC را برای ضبط (Grand Canyon Suite) اثر فرد گروف (Ferde Grofé) در تالار کارنگی و برای ضبط “آمریکایی در پاریس” اثر جرج گرشوین (George Gershwin) در استودیوی ۸-H متعلق به خود ارکستر NBC، رهبری کرد.
در سال ۱۹۴۰ توسکانینی ارکستر را به سفری به آمریکای جنوبی برد، وی در اواخر سال بر سر ترتیب در استفاده از موسیقیدانان، با مدیریت NBC دچار مشکل شد. این اختلافات باعث شد توسکانینی در مارچ ۱۹۴۱ با RCA قراردادی برای فصل زمستان ببندد، اما خود، ارکستر را با ذکر آنکه برخواهد گشت، برای مدتی ترک کرد.
بنابراین لئوپاد استوکووسکی به مدت سه سال در زمان غیبت توسکانینی رهبری NBC از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۴ بر عهده گرفت. شرایط روحی توسکانینی به زودی بهبود یافت و از فصل سوم سال ۱۹۴۴ رهبری آنجا را به طور کامل ادامه داد.
از مشهورترین کنسرتهای پخش شده با رهبری توسکانینی در سال ۱۹۴۲ بود با اجرای آمریکایی سمفونی شماره ۷ دیمتری شوستاگوویچ، زیرا به دلیل جنگ جهانی دوم و ممنوعیتهای اجرای آن، این قطعه از روسیه سابق به آمریکا برده شد.
در تابستان ۱۹۵۰ توسکانینی ارکستر را به سفرهای وسیعی برد. عکسی بسیار مشهور از توسکانینی در هنگام اسکی مربوط به این دوره از سفرها باقی مانده. توسکانینی و موسیقیدانان با قطار مخصوصی سفر کردند. کنسرتهای NBC در استودیو ۸-H تا پائیز ۱۹۵۰ ادامه داشت، به دلیل آکوستیک خشک استودیو ۸-H ، کنسرتهایشان را در تالار کارنگی برگزار و ضبط کردند.
تمام اجراهای آثار واگنر برای پخش در ۴ آوریل ۱۹۵۴ در تالار کارنگی گذاشته شد، در طی اجرای کنسرتها توسکانینی از خطای حافظه رنج می برد که گاه باعث بروز اشتباهاتی در رهبری او می شد. پس از آن وی دیگر رهبری کنسرت با اجرای زنده یا پخش زنده را بر عهده نگرفت. در ژوئن همان سال وی آخرین ضبطش را از دو اپرای وردی انجام داد.
توسکانینی ۸۷ ساله بود زمانی که خود را بازنشسته کرد. در رادیو هفت اپرای کامل را رهبری نمود از جمله “لا بوهم” و “اوتلو” که همه آنها بر روی CD عرضه شدند در واقع کمکی بود به شنوندگان موسیقی مدرن که بدانند اپراهای رهبر ی شده توسط توسکانی نی چه صدایی دارد.
به کمک پسرش والتر، توسکانینی سالهای باقی مانده عمر خود را به تدوین نوارها و ضبطهایی که به همراه ارکستر سمفونی NBC، ارکستر لا اسکالا، ارکستر فیلارمونیک نیویورک و ارکستر فیلادلفیا انجام داده بود پرداخت.
ضبطهایش با ارکستر سمفونیک BBC از سال ۱۹۳۷ تا ۳۹ و به همراه ارکستر فیلارمونیا ۱۹۵۲ توسط شرکت ضبط EMI تولید شد. توسکانینی در دوران بازنشستگی علاقمند به تماشای بوکس، کشتی و برنامه های کمدی بود.
این رهبر بزرگ در ۱۶ ژانویه ۱۹۵۷ در سن ۸۹ سالگی بر اثر حمله مغزی در منزل خویش در نیویورک درگذشت. پیکرش به ایتالیا بازگردانده و در میلان به خاک سپرده شد. روی سنگ قبرش به زبان ایتالیایی نوشته شد: “و اینجا اپرا پایان یافت، چرا که استاد درگذشت”. بنا به خواست توسکانینی، چوب رهبریش به هاروا نیلی (Herva Nelli) خواننده سوپرانو، داده شد. پس از مرگش جایزه گرمی ۱۹۸۷ نیز به وی تعلق گرفت.
توسکانینی پس از مرگ
توسکانینی در ۲۱ ژوئن ۱۸۹۷ با کارلا د-مارتینی که هنوز بیست سال نیز نداشت ازدواج کرد. فرزند اولشان والتر بود و پس از او دختری به نام والی، فرزند سومشان جیورجی هم در سن ۵ سالگی بر اثر دیفتیری درگذشت. در همان سال صاحب آخرین فرزند، واندا شدند.
قسمتی از اجرای ارکستر سمفونیک NBC را به رهبری توسکانینی بینید
توسکانینی با خوانندگان و موسیقیدانان فراوانی در طی حرفه خود کار کرد اما تنها عده ای معدودی مورد علاقه وی بودند از جمله پیانیست روسی-آمریکایی ولادیمیر هورویتز (Vladimir Horowitz).
آنان بارها با هم همکاری داشته اند که برجسته ترین آنها ضبطهای کنسرتوی پیانوی برامس و اولین کنسرتوی پیانوی چایکوفسکی به همراه ارکستر سمفونیک NBC برای ضبط RCA بود. در سال ۱۹۳۹ هورویتز با واندا دختر توسکانینی ازدواج کرد. در ارکستر لا اسکالا که مدرنترین سیستم نورپردازی را در سال ۱۹۰۱ داشتند، توسکانینی در سال ۱۹۰۷ نوع اجراهای اپرا را بهبود بخشید.
وی تاکید بر تاریک کردن فضا در هنگام اجرا داشت، همانطور که زندگی نامه نویس وی، هاروی ساش (Harvey Sachs) نوشته: “توسکانینی معتقد بود شما موفق نخواهید شد مگر آنکه تمام موارد کار به درستی ساخته شده باشند؛ خواندگان، ارکستر، کر، دکور، صحنه و لباس.” توسکانینی علاقه به سیستم کلاسیک قرارگیری موسیقیدانان بر روی سن داشت؛ ردیف اول ویولن ها بعد ویلنسل ها در چپ، ویولا ها در راست و ردیف دومی از ویلنها در راست دورتر.
توسکانینی اپراهای فراوانی را برای اولین بار رهبری کرد، دلقکها (Pagliacci)، لا بوهم، دختری از غرب طلایی (La Fanciulla del West) و توراندخت (Turandot). همچنین رهبری اولین اجراهای ایتالیایی زبان از اپراهای زیگفرید-پهلوان افسانه ای آلمان، غروب (یا شامگاه) خدایان (Götterdämmerung)، سالومه، پلئاس و ملیزاند(Pelléas et Mélisande)، اریانثه(Euryanthe) و اولین اجرای آمریکای جنوبی “تریستین و ایزولد” و “خانم پروانه” و اولین اجرای آمریکای شمالی از “بوریس گودونف” برعهده داشت.
سلام
از ترجمه بسیار ممنون هستم .
ولی از صحفه ای برای چاپ واقعا شاکی و عصبانی هستم . وقتی پرینت میگیری کلمات و جمله ها جا به جا شده اند. یا درستش کنید یا حذف کنید که نقطه واقعا حساس و میشه گفت ضعف سایت هست .
لطفا رسیدگی کنید.
سپاس خدانگهدار.