توجه استاد دهلوی به سازهای ایرانی تا بدان پایه بود که ارکسترهای مخصوص سازهای مضرابی تشکیل داد و رهبری و آهنگسازی آن را به عهده گرفت. او هنگام سرپرستی و اجرا و ضبط قطعات با این ارکستر که به قولی طنین ۷ هزار و دویست سیم درآن بود، با نگاه دقیق تری متوجه مشکلات کوک، صدادهی و همنوازی در موسیقی ارکستری ایران شد.
ضمن این که از دیگر زمینه های فعالیت خود نیز غافل نمی ماند: نظارت به چاپ کتاب های موسیقی، از ویراست دوم «آموزش تنبک» تا «آموزش ساز قانون» (به کوشش ملیحه سعیدی)، تربیت هنرجویانی که علی رهبری – رهبر بین المللی ایرانی الاصل و مقیم اتریش – از افتخارات آن دوره تدریس است، نگارش مقالات در مجله های هنری، عضویت در شوراهای گوناگون و تصدی مشاغلی اداری در حوزه های موسیقایی، ضبط آثار در اتریش و در تهران (که خیلی دیر به انتشار رسید)، برگزاری برنامه هایی در تجلیل از استادان گذشته (نمونه: بزرگداشت نود و دومین سال زندگی استاد علینقی وزیری و اجرا با ارکستر بزرگ در تالار رودکی و نیز مراسمی به یاد او، بعد از درگذشت استاد)، حضور در انجمن های هنری و فرهنگی و دنبال کردن تحولات و اخبار مربوط به موسیقی در جامعه، هنوز هم وقتی به جوانی مشتاق و علاقه مند برخورد می کند، می گوید: «اگر شما را قبلا در کلاس دیده ام و حالا نامتان را به یاد نمی آورم، عذر می خواهم». البته کمتر آهنگساز و موسیقیدانی مثل حسین دهلوی این همه ارتباط های گسترده بین چند نسل را دارد!
در زندگی شخصی نیز روش او مثل زندگی هنری و اداری اش بوده است. او در آستانه چهل سالگی ازدواج کرد. همسرش سوسن اصلانی (متولد ۱۳۲۶) از شاگردان هنرستان بود و سنتور می نواخت. ایشان سال هاست که نوازندگی و سرپرستی گروهی را به عهده دارند و تدریس نیز می کنند. فرزند ارشدشان هومن دهلوی نیز آهنگسازی جوان و شناخته شده است. محیط زندگی و خانه او نیز تا همین سال های اخیر که تغییر منزل داد و استراحت و خلوت بیشتری را برگزید، محل رفت و آمد هنرجویان و آهنگسازان جوان و دوستدار موسیقی و آثار او بود.
صفحات هنری روزنامه ها در سال های اخیر همیشه بر حول دو موضوع از استاد حسین دهلوی پرشده است: تقاضا از مسئولان برای تخصیص امکانات برای اجرای مانی و مانا، و تجلیل های متعدد از استاد برای نگارش کتاب «پیوند موسیقی آوازی و شعر» که جوایز متعددی هم بدان داده اند و تنی چند از موسیقیدانان درباره آن مطالبی نوشته اند. گذشته از مطالب آکنده از ستایش، مثل یادداشت هرمز فرهت اتنولوگ ایرانی مقیم ایرلند، باید از نوشته های روشن و آموزنده نیز یادکرد که نمونه آن، نقد و بررسی این کتاب به قلم ساسان فاطمی (موسیقی شناس و استاد دانشگاه)، چاپ شده در فصلنامه ماهور است. حسین دهلوی این کتاب را «حاصل تحقیقی چهل ساله» عنوان کرده اند.
لازم به ذکر است که پیش از ایشان، استاد زنده یاد روح الله خالقی در مقالاتی چند در مجله موسیقی رادیو ایران، زنده یاد حسینعلی ملاح در سلسله مقالاتی (که بعدها در کتابی با عنوان «پیوند موسیقی و شعر» چاپ شد) و استاد مهدی فروغ در سلسله مقالاتی در مجله موسیقی (از انتشارات اداره هنرهای زیبا) که بعدها در کتابی با نام «پیوند شعر و موسیقی» به چاپ رسید به این موضوع پرداخته بودند. اما بعد از تالیف استاد دهلوی، تاکنون کتاب مستقلی در باب پیوند نغمه و کلام در آثار موسیقی ایرانی مشاهده نشده است.
۱ نظر